Τουρκία - Οξύνοια και πολιτική σοφία ή γεωστρατηγικά αδιέξοδα και παραλογισμοί;

Του Χρήστου Μηνάγια

     Η περιφερειακή πολιτική της Τουρκίας στην επιδίωξή της να καλύψει το κενό ισχύος της Μέσης Ανατολής προέβαλε ιδιαίτερα τη στρατιωτική ισχύ της χώρας με αποτέλεσμα τον έντονο προβληματισμό όλων των γειτονικών της κρατών. Αυτό, σε συνδυασμό με την πολιτιστική και οικονομική διείσδυση που επιχειρήθηκε από τουρκικής πλευράς ενέτεινε έτι περαιτέρω τις ανησυχίες, με αποτέλεσμα να αρχίσουν να δημιουργούνται πόλοι αντιπαράθεσης έναντι της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής στους οποίους η συμμετοχή, είτε φανερά είτε παρασκηνιακά, των Μεγάλων Δυνάμεων είναι ιδιαίτερα σημαντική.

     Η πολιτική είναι τέχνη και όχι επιστήμη, ενώ ως βασικοί παράγοντες απόκτησής της εκτός από τον ορθολογισμό του μηχανισμού, θεωρούνται η σοφία και το ηθικό ανάστημα του πολιτικού ηγέτη. Η πολιτική έχει άμεση σχέση με την αυθαιρεσία και το αστάθμητο, ενώ η επιστήμη στηρίζεται στην αρμονία και τη λογική. Η λογικά σωστή πράξη είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει στην επιτυχία, ενώ ο παραλογισμός, η αλαζονεία και η εκτέλεση παράνομων ενεργειών είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσουν στην ήττα και θα προκαλέσουν μεγάλο πόνο. Θα ήταν μεγάλος πειρασμός να γίνει αποδεκτό ότι σε μία μελλοντική ένοπλη αντιπαράθεση θα επικρατήσουν εκείνοι που πιστεύουν μόνο στη στρατιωτική ισχύ. Και αυτό, διότι τα άτομα αυτά πιθανόν να υπολείπονται σε οξύνοια, ηθική σοφία και πολιτική σκέψη.

     Την περίοδο αυτή, και χωρίς να υπάρχει πρόθεση (σ.σ. μόνο σε αυτό το άρθρο) να σχολιασθεί αρνητικά ο Τούρκος πρωθυπουργός για έλλειψη σοφίας και ηθικού αναστήματος, το γεγονός που προκαλεί εντύπωση είναι ότι ο Ερντογάν αποτελεί το αντικείμενο κριτικής και προβληματισμού της τουρκικής δημοσιογραφικής και ακαδημαϊκής κοινότητας, προερχόμενη ακόμη και από τον ίδιο του το χώρο. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι ο Ερτνογάν ήταν ο μεγάλος νικητής των εκλογών της 12-6-2011, ενώ τα αποτελέσματα της έρευνας που πραγματοποίησε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Besir Atalay αποκαλύπτουν μια ιδιομορφία στη σύνθεση του εκλογικού σώματος που τον στήριξε. Συγκεκριμένα, από τα 21.466.356 ψηφοφόρων του ΑΚΡ το 27,1% ανήκουν στους συντηρητικούς ισλαμιστές, το 24,4% στους Τούρκους εθνικιστές, το 16,4% στους ατατουρκιστές-κεμαλιστές, το 7,2% στους σοσιαλδημοκράτες, το 5,9% στους φιλελεύθερους-δημοκρατικούς, το 3% στους ακραίους εθνικιστές και το 1,4% στους Κούρδους εθνικιστές.

Από τα μηδενικά προβλήματα στα πολλαπλά προβλήματα  

     Η Τουρκία προέβαλε ιδιαίτερα την πολιτική των μηδενικών προβλημάτων, ωστόσο η μετουσίωση της σε πολιτική απόκτησης μεγίστου οφέλους από τους γείτονες κατέδειξε σε όλους ότι, αφενός ο τουρκικός τρόπος σκέψης έχει παραμείνει αναλλοίωτος, αφετέρου ο τουρκο-ισλαμικός εθνικισμός έχει προσανατολισμό προς όλες τις κατευθύνσεις. Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό εν προκειμένου είναι το άρθρο του Τούρκου δημοσιογράφου Dogan Heper στην εφημερίδα Milliyet/29-9-2011 όπου αναγράφονται τα εξής: «Πώς ήταν ο Ερντογάν πριν ένα χρόνο και πώς είναι τώρα; Με μια ήπια έκφραση έχει αλλάξει 180 μοίρες…. Η αναθέρμανση των τουρκο-συριακών σχέσεων  με τις αποφάσεις για άρση της βίζας, κατασκευή φραγμάτων και αγωγών νερού δημιούργησε την εντύπωση ότι τα δύο κράτη σχεδόν αποφάσισαν να γίνουν ένα. Οι σχέσεις με τον Καντάφι βρισκόταν στην ίδια κατάσταση. Ο Ερντογάν έλεγε ότι η Λιβύη ανήκει στους Λίβυους και αντιτάχθηκε στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς. Όμως αμέσως μετά άλλαξε ρότα. Φθάσαμε στα πρόθυρα του πολέμου με την Κύπρο. Αιτία ήταν η έρευνα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Γίναμε θανάσιμοι εχθροί με το Ισραήλ.  Το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών υποστηρίζει το δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να αξιοποιήσει τα υποθαλάσσια αποθέματα  φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι σχέσεις με την Αρμενία όχι μόνο δεν διορθώθηκαν αλλά έγινε ακριβώς το αντίθετο. Η σχέση με το Αζερμπαϊτζάν για “ένα έθνος δύο κράτη” παραμερίσθηκε. Το Ιράν είναι ιδιαίτερα ενοχλημένο με την Τουρκία για την εγκατάσταση του (νατοϊκού) ραντάρ. Η Ελλάδα προκαλεί την Τουρκία. Αυτό έκανε στο παρελθόν, αυτό κάνει και τώρα. Το ΡΚΚ επιδεικνύει ότι θα λάβει βοήθεια και υποστήριξη από το εξωτερικό.»

Η συνέχεια εδώ... Τουρκία: Οξύνοια και πολιτική σοφία ή γεωστρατηγικά αδιέξοδα και παραλογισμοί;