Κουστούμια τέλος!!! του Σπύρου Σταματόπουλου

Χρόνια τώρα (σαράντα τουλάχιστον) ράβουν, κόβουν και ξηλώνουν κουστούμια, ξέρουν αυτοί γιατί είναι ράφτες καλοί και με ταλέντο. Τα φαρδαίνουν, τα στενεύουν, τα κονταίνουν, τα μακραίνουν, μέχρι και άσσους στα μανίκια υφαίνουν. Τα κουστούμια έτοιμα και sur mesure, ανάλογα με τις καταβολές, την προσωπικότητα και το γούστο. Πολλές φορές δε μπορεί να είναι και στολή, με γαλόνια, παράσημα και τίτλους πηχυαίους, κι αυτά με τέχνη ραμμένα. Και η στολή χρειάζεται γιατί μπορεί να συγκινεί, εξ ου και να... παραπλανεί. Κι αν αυτός που φοράει το κουστούμι έχει λαϊκές καταβολές κανένα πρόβλημα, βγαίνει σε απλό στυλ χωρίς γραβάτα, με σηκωμένα μανίκια, ή αν πάλι έχει πιο αριστοκρατικές προδιαθέσεις, το κουστούμι έχει μπλέιζερ σακάκι με ποσέτ ασορτί με τη γραβάτα, οι ράφτες ξέρουν να ικανοποιούν όλα τα γούστα!

Αυτό που σίγουρα είναι κοινό σε όλα τα κουστούμια (και τις στολές) είναι η κρυμμένη τσέπη, με μεγάλη χωρητικότητα (κάπως σαν του Ήτα Βήτα, στο Μίκυ Μάους, του συμπαθούς εξωγήινου, που από την τσέπη του έβγαζε μέχρι και... αεροπλάνο). Άλλωστε, αυτό είναι που νοιάζει κιόλας τον φέροντα το κουστούμι, η τσέπη, γιατί πρέπει να μπορεί να χωράει φακέλους, πορτοφόλια, μέχρι και κούτες από πάμπερς (για όσους έχουν ακόμη μνήμη), για να έχει κάποια αξία το γεγονός ότι φοράει το κουστούμι που του φτιάξανε άλλοι. Και το ωραίο δεν είναι ότι το φοράει μόνο αυτός, το κουστούμι ή τη στολή του, τη φοράνε κι άλλοι, αφελείς στην καλύτερη περίπτωση, ανόητοι στη χειρότερη, που πιστεύουν ότι ο κάτοχος του κουστουμιού είναι αυθύπαρκτος, ανεξάρτητος, ανεπηρέαστος, σωτήριος και πολλά υποσχόμενος. Κούνια που τους κούναγε.

Έπρεπε να φθάσουμε στο χείλος της καταστροφής, στα πρόθυρα μιας επικείμενης εθνικής τραγωδίας και στην ταπείνωση του λαού μας, από τους εξωτερικούς εχθρούς και τους εσωτερικούς Βρούτους, για να καταλάβουμε, αν καταλάβαμε, ότι τόσα και τόσα χρόνια άλλοι ύφαιναν τα κουστούμια και τις στολές που βλέπαμε να φοράνε οι αποκαλούμενοι "εθνοσωτήρες". Μέχρι τώρα το σύστημα δούλευε καλά, οι παραγγελίες εκτελούνταν στο έπακρο από τον φέροντα το κουστούμι, ενίοτε και τη στολή. Και με τον τρόπο αυτό, με εντολείς κι εντολοδόχους, που δεν νοιάζονταν  καθόλου για τη χώρα τους και το κοινό καλό, αντίθετα το μόνο που τους απασχολούσε ήταν στην κυριολεξία η βαθιά τους τσέπη, η Ελλάδα μας έφτασε στην εσχατιά και στ' αποκαΐδια. Γιατί το κουστούμι το παράγγελλαν οι ίδιοι και το φορούσαν οι άλλοι ίδιοι, η μουτσούνα άλλαζε απλά κάθε φορά, και τα λόγια τα παχιά, χωρίς αντίκρισμα κι' ουσία παραπλανούσαν τον ανόητο λαό, ημιμαθή και βυθισμένο στην προπαγάνδα της τηλεόρασης.

Ως εδώ όμως, η εποχή αλλάζει και αλλοίμονο σε αυτόν που δεν θα το καταλάβει έγκαιρα, εξαιτίας της αποβλάκωσης ή της ανελαστικότητάς του, ο χαμός του είναι δεδομένος, ακόμη και αν γλυκά παραπλανάται από το. Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή. Από' δω και' μπρος τέρμα τα κουστούμια, σας έχουμε καταλάβει, οι ραφές σας έχουν ξηλώσει και κάτω από το φθαρμένο, πλέον, πέτο σας ξέρουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα, ούτε ψυχή, ούτε καρδιά, ούτε ιδανικά, ούτε αξίες, τίποτα απ' όσα έχτισαν και γαλούχησαν την ελληνική φυλή επί αιώνες, την αρχαιότερη φυλή της εκφυλισμένης πλέον ευρωπαϊκής χερσονήσου. Στέλνουμε μήνυμα, δεν είμαστε όλοι αποβλακωμένοι, δεν είμαστε όλοι δειλοί, δεν είμαστε όλοι άδεια ασκιά από συναισθήματα και λογική, μαριονέτες που τις άγουν και τις φέρουν αυτοί που φοράνε τα αδειανά από ανθρώπους και ανθρωπιά κουστούμια, μαριονέτες, και οι ίδιοι, των εντολέων τους. Αν έχετε λίγη τσίπα πάνω σας, πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλουμε, βγάλτε μόνοι τα κουστούμια και τις στολές σας και αποκαλύψτε το τιποτένιο τίποτα που κρύβατε όλα αυτά τα χρόνια και ίσως αυτή σας η πράξη αποτελέσει ένα ελαφρυντικό. Αλλά δεν πρόκειται να το κάνετε, το θράσος σας θα φτάσει ως το τέλος, γιατί ακόμη υπάρχουν κάποιοι, ναρκωμένοι πολίτες που παρακολουθούν αμήχανοι τον επερχόμενο όλεθρο, θες από τεμπελιά, θες από ζωώδη αποχαύνωση, θες από μακάβρια ηλιθιότητα, που αρέσκονται να είναι θεατές στην απέραντη σκηνή όπου ανταλλάζετε ατάκες μεταξύ σας. Για μας όλους που υπηρετούμε αξίες, που δεν επιζητούμε αξιώματα, που πληθαίνουμε κάθε μέρα, κατά παραγγελία «κουστούμια και στολές» τέλος!

Σπύρος Σταματόπουλος