Α Ν Α Σ Τ Α Σ Ι Μ Ο Μ Η Ν Υ Μ Α τοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἰγνατίου πρός τούς Ἀδελφούς Χριστιανούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαρίσης καί Τυρνάβου

     Ἀδελφοί μου,

Μιά χαρά ἀνείπωτη πού πλημμυρίζει τίς καρδιές ὅλων μας ζοῦμε τή  μεγαλειώδη αὐτή ἀναστάσιμη ὥρα. Ὑποκινεῖται ἡ καρδιά μας νά σκιρτήσῃ ἀπό χαρά καί τό στόμα μας νά ἀναφωνήσῃ τόν ἀναστάσιμο παιᾶνα, «Χριστός Ἀνέστη». Φθάσαμε σ’ αὐτή λοιπόν τήν ὥρα τῆς ὑπερτάτης χαρᾶς  μετά ἀπό τή βίωσι τοῦ πάθους τοῦ Κυρίου μας. Ζήσαμε τή χαρμολύπη τῆς Σαρακοστῆς, τήν κατήφεια τοῦ Πάθους τοῦ Κυρίου, τόν πόνο τοῦ Σταυροῦ. Εἴδαμε τόν Κύριό μας χωρίς χαρά, χωρίς ὡραιότητα, χωρίς τιμή καί δόξα, χωρίς ζωή. Τόν εἴδαμε μαζί μέ τόν Προφήτη καί ὁμολογοῦμε ὅτι δέν εἶχε «εἶδος καί κάλλος καί τό εἶδος αὐτοῦ ἄτιμον». «Συνετάφημεν αὐτῷ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον» (Ρωμ. 5.4). Ἐκοινωνήσαμε «τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι», ἐκλαύσαμε, ἐθρηνήσαμε γιά τήν χαρά πού ἐχάσαμε, γιά τήν ὡραιότητα πού ἐμαράθηκε, γιά τήν περιφρόνησι καί τήν ἀτιμία, πρό πάντων γιά τόν θάνατο τόν ἐπονείδιστο  καί φοβερό. Καί ἰδού ἀπόψε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, μᾶς καλεῖ «ἐν καινότητι ζωῆς νά περιπατήσωμεν». (Ρωμ. 5 4) «ἆσμα καινόν» μᾶς καλεῖ νά ψάλλουμε ὁ Δαβίδ, κι ἐμεῖς ψάλλουμε «Χριστός Ἀνέστη». Ἐλᾶτε ἀπόψε νά χαροῦμε αὐτή
τήν ἡμέρα τή λαμπρή πού «ἐποίησεν ὁ Κύριος», ἐλᾶτε «ἀγαλλιασώμεθα καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ» (Ψ. Ριζ.23). Ἐλᾶτε μέ ἀναμμένες τίς λαμπάδες μέ τό φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του, νά ἀναφωνήσουμε Χριστός Ἀνέστη καί νά χαροῦμε, γιατί Αὐτός πού εἶχε χάσει τή ζωή κι εἶχε μπεῖ νεκρός στό μνῆμα,τώρα δέν εἶναι δέσμιος τοῦ Ἄδη, τώρα ἔχει ζωή παντοτεινή, τώρα «Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν οὐκ ἔτι ἀποθνήσκει, θάνατος Αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει». (Ρωμ. 5.9). Αὐτός πού εἶχε χάσει τήν τιμή καί τήν ἐξουσία κι εἶχε ὑβρισθεῖ καί ταπεινωθεῖ μᾶς διαβεβαιώνει «ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία, ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς» (Ματθ. κη.18). Ἰδού ἀνέλαβε τή χαρά Αὐτός πού ἦταν περίλυπος μέχρι θανάτου, καί χαιρετᾶ τό γένος μας ἀμέσως μετά, τήν ἔνδοξη Ἀνάστασί Του μέ τόν πρῶτο ἀναστάσιμο χαιρετισμό Του «χαίρετε». Ὡραῖος ἐκ τοῦ τάφου σάν νυμφίος ἀπό παστάδα νυφική, ὅλος ὡραιότατος, ὅλος δοξασμένος, ὅλος ἡλιόμορφος βγῆκε ἀπ’ τό σκοτεινό μνημεῖο. Κι ἔτσι ὅπως ἐστάθη σάν ἕνα μεθόριον ἀνάμεσα σ’ Αὐτόν καί σ’  ἐμᾶς ἡ ἀνθρώπινη Του φύσι μᾶς καλεῖ νά μεθέξουμε τῆς ζωῆς, τῆς χαρᾶς, τῆς δόξης, τῆς ὡραιότητος. Χαρῆτε Χριστιανοί μου αὐτή τή μία καί μοναδική, τή μεγάλη Κυριακή τοῦ Πάσχα. Αὐτή ἡ Κυριακή εἶναι εἰκόνα τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀνέστη ὁ Χριστός καί διασκορπίστηκαν οἱ ἐχθροί Του. Οἱ ἐχθροί Του οἱ δαίμονες, ὁ ἐχθρός Του ὁ θάνατος, ὁ ἐχθρός Του ἡ ἁμαρτία, ὁ ἐχθρός Του ὁ ἅδης! Ὦ τά μεγαλεῖα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου! Ὄντως «αὕτη ἡ ἡμέρα ἥν ἐποίησεν ὁ Κύριος». Τήν ἡμέρα αὐτή τήν εἶδε προφητικά ὁ Πατριάρχης Ἀβραάμ πρίν ἀπό τρεῖς χιλιάδες χρόνια, καί χάρηκε, «Ἀβραάμ ὁ πατήρ ὑμῶν ἠγαλιάσετο ἵνα ἴδη τήν ἡμέραν τήν ἐμήν καί εἶδε καί ἐχάρη». (Ἰω. η.56). Σ’ αὐτή τή χαρά καλούμαστε κι ἐμεῖς ἀπόψε. Τώρα πού ἡ φθορά μετεβλήθη σέ ἀφθαρσία, ὁ θάνατος σέ ζωή καθώς ἐκοινωνήσαμε, καί συνεκακοπαθήσαμε στό Πάθος Του ἄς χαροῦμε ἀγαλλόμενοι, τώρα πού ἀποκαλύφθηκε ἡ δόξα Του. (Α΄ Πέτρ. Δ.13).

Τώρα πού ὅλα πλημμύρισαν φῶς καί χαρά, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος  μᾶς καλεῖ νά ζήσουμε τό «ἔαρ τῆς Ἐκκλησίας μεταξύ τῶν καιρῶν, τόν ἥλιο μεταξύ τῶν ἀστέρων, τό χρυσάφι ἀνάμεσα στά μέταλλα, τήν βασιλίδα μεταξύ τῶν ἡμερῶν τοῦ ἑνιαυτοῦ».

Ἀδελφοί μου,

     Μαζί μέ τή χαρά καί μέ τό καινό ἆσμα, καλούμαστε νά ζήσουμε τήν καινότητα ζωῆς. Νά κάνουμε καινούργιους λογισμούς, καινούργια ἔργα, νά ζήσουμε καινούργια ζωή καί ἄξια τῆς καινῆς Ἀναστάσεως. Κι ὅπως συνταφήκαμε μέ τό βάπτισμά μας στόν θάνατο τοῦ Κυρίου, ἄς ζήσουμε ἐν καινότητι ζωῆς. Αὐτό εἶναι τό ὕψιστο καί ὑπέρτατο ἀγαθό τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ «τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά τά πάντα». (Β΄ Κορ. Ε.17). Γι’ αὐτό μαζί μέ τή λαμπάδα ἄς ἀνάψουμε τήν καρδιά μας μέ τή φλόγα τῆς Ἀγάπης τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ κι ἄς ἀναφωνήσουμε, Χριστός Ἀνέστη. 

Μέ ἀναστάσιμες θερμές εὐχές

ο Μητροπολίτης σας 

ο Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνάτιος