Η Πόλις Εάλω του Ιωάννη Κρασσά

«Θρήνος κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός και λύπη.

Εχάσανε το σπίτι τους, την Πόλιν την Αγία»

     Υπάρχουν γεγονότα  στις ιστορίες όλων των λαών που σημαδεύουν την πορεία τους μέσα στον χρόνο. Η άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, αποτελεί ίσως το σημαντικότερο σταθμό της ιστορίας του γένους μας. Στη συνείδηση των Ελλήνων, εντός και εκτός των ορίων της αυτοκρατορίας, «η Βασιλεύουσα» αποτέλεσε, όχι μόνο το διοικητικό αλλά και το πνευματικό του κέντρο.  Το 1453 σήμανε το τέλος του βυζαντινού ελληνισμού και την γέννηση του νεώτερου. Ο ελληνισμός θα αναπτυχθεί στη συνέχεια με βάση τα πνευματικά εφόδια που κληρονόμησε από αυτή την περίοδο.

     Ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής ενήργησε με σκοπό να εξαφανίσει, οτιδήποτε συνέδεε την Κωνσταντινούπολη με την χιλιόχρονη και πλέον, χριστιανική ιστορική της παράδοση. Ο στυγνός τρόπος με τον οποίο κατέσφαξε τους κατοίκους και κατέστρεψε την πόλη, μας δημιούργησαν  μια τραυματική εμπειρία η οποία μετατράπηκε σε εθνικό απωθημένο. Στους τέσσερις αιώνες της πιο βάρβαρης
δουλείας που γνωρίσαμε ποτέ σαν λαός, μας παρηγορούσε και απάλυνε το πόνο μας το όνειρο της πόλης που θα γινόταν πάλι ελληνική. Μετά την απελευθέρωση η Μεγάλη Ιδέα του Έθνους, στηρίχθηκε στην απελευθέρωση της από τους τούρκους κατακτητές. Η Κωνσταντινούπολη έγινε όραμα, ιδέα, όνειρο, τραγούδι και  νανούρισμα. Δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, ήταν αυτό που χρειαζόταν ένας λαός που αγωνιζόταν να πάρει την θέση που του ανήκε, στον χάρτη των ελευθέρων κρατών.

     Για τα εκατομμύρια των ελλήνων που ζούσαν, στην Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη, η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε για δεύτερη φορά, την 13 Σεπτεμβρίου του 1922, όταν οι Τούρκοι έκαψαν την Σμύρνη και κατέσφαξαν τους Έλληνες και τους Αρμένιους κατοίκους της. Στα ματωμένα νερά του λιμανιού της πρωτεύουσας της Ιωνίας,  πνίγηκε το Όραμα της Μεγάλης Ιδέας.  Η πόλη όμως, δεν έσβησε ποτέ από το μυαλό των περισσοτέρων ελλήνων, ανεξάρτητα καταγωγής. Σαν λαός ανήκουμε εις την Δύση, αλλά κοιτάμε προς την ανατολή. Τα παράλια του Ευξείνου Πόντου και της Ιωνίας, αποτέλεσαν το λίκνο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος ανήκει σ’ όλη την ανθρωπότητα. Ο χριστιανισμός μας έδωσε νέα ώθηση και ορμή και μας προφύλαξε εθνολογικά και φυλετικά.

     Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος υπερασπίσθηκε τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, αμυνόμενος κατά αλλοφύλου και αλλοθρήσκου εισβολέως. Ο Μαρμαρωμένος βασιλιάς έπεσε ηρωικά μαχόμενος, σαν γνήσιος αρχαίος έλληνας πολεμιστής, με χριστιανική όμως πίστη. Ο ηρωικός του θάνατος, έδωσε το δικαίωμα στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη να λέει στους ξένους ότι: «Ο δικός μας βασιλιάς δεν παραδόθηκε ποτέ. Τα κάστρα του είναι τα βουνά και οι κλέφτες οι πολεμιστές του». Τα λόγια του αντανακλούν το γνήσιο λαϊκό αίσθημα ενός λαού που επιθυμεί να ζει πάντα ελεύθερος.

     Μπορεί να πήραν την πόλη, αλλά στο μυαλό μας πάντα θα υπάρχει και κανένας δεν μπορεί να μας την πάρει από τη σκέψη μας. Η εικόνα της έχει ενσωματωθεί στα κύτταρα του εγκεφάλου μας και θα μας δίνει δύναμη και κουράγιο, ώστε να σηκωνόμαστε πάλι όρθιοι, όσες φορές και αν πέσουμε. 

Αντγος εα Ιωάννης Κρασσάς

f.oineas@yahoo.com