ΠΑΤΡΙΔΑ - Ποίημα του συναδέλφου Κων-νου Παπακώστα

Μάνα γλυκειά Πατρίδα μου το πρώτο σκίρτημά μου,

σαν άνοιξα τα μάτια μου και χτύπησε η καρδιά μου,
στο χώμα σου μπουσούλησα, έμαθα να βαδίζω
και τη ζωή σιγά-σιγά άρχισα να ορίζω.

Τραγούδια και ποιήματα γράψαν οι ποιητές σου,

την ιστορία μάθαμε μέσα απ’ τις ωδές σου,
τα παραμύθια της γιαγιάς θα τα κρατάμε αιώνια,
Ακρίτες που πολέμησαν σε μαρμαρένια αλώνια.

Πατρίδα μου πανέμορφη και Γη ευλογημένη, ...

σ’ όλο τον κόσμο ξακουστή σ’ όλη την οικουμένη,
πολλοί λαοί κατακτητές πατήσανε τη γη σου,
μα εσύ το πνεύμα άσπιλο κράτησες στην ψυχή σου.

Με τις χρυσές ακρογιαλιές γύρω απ’ το κορμί σου,

νησιά, ήλιο και θάλασσα αρμονικά μαζί σου,
στα Άγια τα χώματα με αίμα ποτισμένα,
όλης της Γης τα ιδανικά βαστάς αναστημένα.

Πατρίδα στο άγιο χώμα σου η πέτρα ζωή παίρνει

κι ο γεωργός σοδειά πολύ μαζεύει όταν σπέρνει,
με τα ξωκλήσια διάσπαρτα σε όλο σου το σώμα,
πίστη, θρησκεία, αρετές κρατάς ψηλά ακόμα.

Όλοι επιβουλεύονται να σε λεηλατήσουν,

σχέδια πλέκουν ίντριγκες για να σε κατακτήσουν,
μα λογαριάζουν μόνοι τους χωρίς να σε ρωτάνε,
γιατί στο πνεύμα για να μπουν, δεν ξέρουν, δεν χωράνε.

Πατρίδα μου γλυκύτατη, μάνα μου λατρεμένη,

πολλά αδέλφια κι αδελφές σου βρίσκονται χαμένοι,
μαζί σου θέλουν να ενωθούν και να ολοκληρώσουν
το παραμύθι της γιαγιάς για να το τελειώσουν.

Κωνσταντίνος Παπακώστας Εν Αθήναις τη 7η Μαΐου 2013

Αφιερωμένο σε όλους τους συμμαθητές και συναδέλφους