"Το καμάκι χρόνια δεν κοιτάει" της Margherita KAKANY {Αληθινή, μικρή πλην όμως πανέμορφη ιστοριούλα...}

     Πριν από 15 χρόνια η μητέρα μου ήταν πλέον σε προχωρημένη ηλικία όταν αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα: να επισκεφτεί για πρώτη φορά την πιο μικρή και πιο άτακτη κόρη της, που άφησε την πατρίδα της και πήγε να ζήσει στην Ελλάδα.
      Φοβήθηκε αυτό το ταξίδι, γιατί μια ζωή έζησε σε ένα χωριό με περίπου 200 κατοίκους, και δεν είχε ξαναπάει ποτέ σε άλλη χώρα. Στην γυναίκα που με έφερε στον κόσμο και με μεγάλωσε, χρωστούσα να της προσφέρω τα πιο ωραία ταξίδια, γεμάτα περιπέτειες και αξιοθέατα. Από την Κέρκυρα μέχρι την Αλόννησο έχουμε γυρίσει πολλά από τα θαυμαστά μέρη της Ελλάδας, αλλά αυτό που έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση στη μητέρα μου, ήταν η Αιδηψός. Αισθάνθηκε σαν να έζησε όνειρο, όταν είδε πόσο καλά περνάνε οι Έλληνες συνταξιούχοι κάνοντας διακοπές με τον κοινωνικό τουρισμό. Το πρωί κάνουν δωρεάν χρήση των ιαματικών λουτρών, για να βελτιώσουν την υγεία τους, μετά πάνε να κάνουν βουτιές και στην θάλασσα, απόγευμα επισκέπτονται τα κοντινά μοναστήρια της Εύβοιας και το βράδυ γλεντάνε στα μπουζούκια και στα κλαρίνα. Η σύνταξη της μανούλας μου –μετά από 40 χρόνια σκληρής δουλειάς στα κρατικά χωράφια– δεν θα έφτανε μάλλον ούτε για 2 μέρες για να κάνει τέτοια ζωή. Μα και όμως ούτε τότε ήταν ευχαριστημένος ο κόσμος…
      Χαζεύοντας μια μέρα στην πλατεία την «μικρή βουλή» των παππούδων, ήταν ασύλληπτο για την μητέρα μου, ότι μερικοί ηλικιωμένοι –αντί να δοξάσουν το Θεό– βρίζουν την κυβέρνηση σηκώνοντας τα μπαστούνια τους προς τον ουρανό. «Τι αχάριστοι –μου είπε– δεν ντρέπονται λιγάκι; Ας έρθουν στη χώρα μας, να δουν πως περνάνε οι συνταξιούχοι». Συνεχίζοντας την βόλτα μας, δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να ανακαλυφτεί ένα καινούριο στοιχείο των Ελλήνων – που ήταν άγνωστο για την μητέρα μου. Για να ξεκουραστούμε, καθίσαμε σε ένα καφενείο. Άργησε πολύ ο σερβιτόρος για να μας εξυπηρετήσει και έτσι σηκώθηκα από το τραπέζι για να παραγγείλω δύο αναψυκτικά. Δεν πέρασαν 2 λεπτά και γυρίζοντας στην μαμά μου, βρήκα δίπλα της ένα γοητευτικό ογδοντάρη κύριο, ο οποίος της μιλούσε με επιμονή.
– Καλημέρα σας κύριε, τι θα θέλατε από την μητέρα μου; τον ρώτησα με περιέργεια.
– Μητέρα σου είναι αυτή η όμορφη κυρία; Της μιλάω, αλλά δεν μου απαντάει τίποτα – είπε ο κύριος.
– Μα φυσικά δεν μπορεί να σας απαντήσει, επειδή δεν ξέρει ελληνικά, είναι ξένη όπως και εγώ, του απάντησα.
– Α! ώστε έτσι; Ε, τότε εσύ που έμαθες την γλώσσα μας, να πεις στη μανούλα σου, ότι έχει υπέροχα γαλανά μάτια, σαν τον ουρανό, που δεν έχω ξαναδεί. Την βρίσκω πολύ κομψή και ωραία και θα ήθελα να την καλέσω στα «Πλατάνια» για χορό.
      Δεν περίμενα ποτέ τέτοιες εξελίξεις, ότι πρέπει να μεταφράζω καμάκι για την ίδια μου τη μητέρα, αλλά διαθέτοντας ελεύθερο μυαλό, της τα είπα όλα με ένα πλατύ χαμόγελο. Η μαμά μου εξεπλάγει, αλλά απάντησε με απόλυτη ειλικρίνεια. «Κοντά 50 χρόνια έζησα με τον μακαρίτη τον άντρα μου, αλλά δεν μου είπε ποτέ ότι έχω υπέροχα μάτια».
– Να, είδες, άξιζε τον κόπο να έρθεις στην Ελλάδα, για να μάθεις και αυτό, έστω και λίγο αργά, στα εβδομήντα σου, της είπα και γελούσαμε δυνατά.
      Τελικά εκείνη την ημέρα φορέσαμε τα καλά μας και πήγαμε και οι τρεις μαζί στα «Πλατάνια». Είπα κι εγώ: ας γλεντήσει και η μανούλα μου μια φορά στη ζωή της και να ακούσει ατέλειωτα κομπλιμέντα – μεταφρασμένα από μένα. Κρίμα που ήταν πάντα κλεισμένη σε ένα χωριουδάκι, που κοιμούνται όλοι με τις κότες.
      Α!!! και πως κιτρίνισαν από τη ζήλεια οι γειτόνισσες στο χωριό μας, όταν η μαμά μου γύρισε και τους έλεγε ότι στην Ελλάδα ένας λεβέντης νεαρός παππούς της χόρευε ζεμπέκικο και εκείνη χτυπούσε παλαμάκια. Η μητέρα μου με πολύ αγάπη και συμπάθεια θυμόταν την Ελλάδα και τους Έλληνες μέχρι την ημέρα που την πήρε ο Θεός κοντά Του.
      Τα ωραία χρόνια πέρασαν, εγώ έμεινα ορφανή, αλλά και οι Έλληνες συνταξιούχοι τώρα ζουν δραματικές καταστάσεις. Δεν υπάρχει πια κοινωνικός τουρισμός, οι συντάξεις όλο και περισσότερο μειώνονται και τα ιαματικά λουτρά όλο και λιγότεροι μπορούν να τα επισκεφτούν.
      Έτσι, μια χαρά σκέφτηκαν η κ. Μέρκελ και ο Κ. Φούχτελ., ότι είναι καιρός να «αξιοποιήσουν» τα ιαματικά λουτρά της Ελλάδας και να έρχονται μέσω του ασφαλιστικού τους ταμείου οι γερμανοί συνταξιούχοι, για να ισιώσουν τη μέση τους, που ίσως έχει λυγίσει από την υπερβολική κατανάλωση μπύρας Βαυαρίας και ας υποφέρει ο Έλληνας συνταξιούχος οικοδόμος στο σπίτι του, αβοήθητος, που έχει δισκοπάθεια από το κουβάλημα των τούβλων και των τσιμέντων.
      Σε λίγα χρόνια θα πάρει σύνταξη και η κ. Μέρκελ και φυσικά θα έχει ανάγκη να φρεσκάρει το πολύ ταλαιπωρημένο κορμί της, πού αλλού; στα ιαματικά λουτρά της Ελλάδας. Τέτοια λουτρά δεν πρόκειται να βρει στην Γερμανία, που οι ιαματικές πηγές να συνδυάζονται με βουνά και θάλασσα, αλλά και με το περιβόητο καμάκι των Ελλήνων. Θα της πει κάποιος, άραγε, ότι έχει και εκείνη υπέροχα μάτια, που θα την ζήλευαν και οι βάτραχοι του Πηνειού ποταμού;
      Αξιοαγάπητοι κύριοι, εσείς που για πολλά χρόνια χαίρεστε τα νιάτα σας! Όσο δύσκολα και να περνάτε, μην εγκαταλείπετε το παγκοσμίως φημισμένο χάρισμά σας! Να συνεχίσετε να λέτε κολακευτικά λόγια στις γυναίκες, για να τους ανεβάζετε την αυτοπεποίθηση. Σε ένα πράγμα δεν πρόκειται να σας νικήσουν οι γερμανοί: στο καμάκι! Εύχομαι ολόψυχα να έχετε πάντα μεράκι.

MARGHERITA KAKANY