Λίγο ή πολύ τώρα ο ελληνικός λαός γνωρίζει το θέμα της ΑΟΖ. Και αυτό
οφείλεται στο έργο των ανθρώπων σαν τον καθηγητή Καρυώτη και τον κύριο
Κασσίνη. Και γι' αυτό το λόγο πρέπει να τους είμαστε υπόχρεοι.
Αναγνωρίζουμε τώρα ότι η ΑΟΖ μας επιτρέπει να ακυρώσουμε το πρόβλημα του
Casus Belli για τα 12ΝΜ και να αποφύγουμε την παγίδα της υφαλοκρηπίδας
με τα αβέβαια αποτελέσματα στο Διεθνές Δικαστήριο. Με άλλα λόγια, η ΑΟΖ
ως στρατηγική κίνηση προσφέρει μια διέξοδο για την Ελλάδα και μάλιστα
της δίνει την δυνατότητα να βρει μια οικονομική και πρακτική λύση μέσω
των διακρατικών συμφωνιών. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας που δεν
προέρχεται από τα κόμματα είναι ότι αρχίζει να γίνεται ελκυστική και
προς αυτά. Κατά συνέπεια, είναι αναμενόμενο να τοποθετηθούν πάνω στο
θέμα της ΑΟΖ. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η τοποθέτηση δεν μπορεί να
παραμείνει θεωρητική, αλλιώς δεν θα είχε καμιά αξία. Έτσι η ΑΟΖ
μετατρέπεται ξαφνικά σε αξιολογικό κριτήριο για τα κόμματα. Το καθένα
πρέπει να πάρει θέση κι αν υπάρξουν εκλογές θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη
αυτή η θέση. Λέμε συχνά ότι τα προγράμματα των πολιτικών είναι
ταυτόσημα. Θα πρέπει να το δούμε και σ' αυτό το σημείο. Ζήσαμε το
ανάλογο και στην Κύπρο το 2004 με το Σχέδιο. Όποιο και να ήταν το κόμμα
στο οποίο ανήκε ο καθένας ήταν σεβαστό, αλλά δεν είχε καμιά σημασία
πρακτικά. Το μόνο που ήταν σημαντικό ήταν η θέση του σε σχέση με το
Σχέδιο. Αν τώρα η ΑΟΖ της Κύπρου είναι τόσο δυναμική και έχει αυτό το
στρατηγικό βάθος που απέκτησε τα τελευταία χρόνια με τις διακρατικές
συμφωνίες είναι διότι η Κύπρος είναι ένα πλήρες κράτος – μέλος της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλιώς δεν θα είχε αυτές τις δυνατότητες. Τώρα η
Ελλάδα βρίσκεται σε μια ανάλογη φάση σε σχέση με την ΑΟΖ. Δεν έχει
σημασία σε ποιο κόμμα ανήκει ο καθένας, αλλά αν η ΑΟΖ ανήκει στην
Ελλάδα. Η θέσπιση της ΑΟΖ εξαρτάται μόνο από εμάς και αυτό θυμίζει τον
αφορισμό του Επίκτητου: θεώρησε τον εαυτό σου ως ελεύθερο ον ή ως
σκλάβος, όλα εξαρτώνται από σένα. Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα.
Ήρθε η ώρα να διεκδικήσει τα δικαιώματά της μέσα από το πλαίσιο του
Δικαίου της Θάλασσας: 137 χώρες του κόσμου το έχουν κάνει ήδη. Δεν
πρέπει να μας σταματούν οι φοβίες, ούτε οι πολιτικές σκοπιμότητες. Η
Ελλάδα δεν πρόκειται να γονατίσει και είναι ελεύθερη να αποφασίσει για
το μέλλον της. Σε αυτό ανήκει και η ΑΟΖ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου