ΤΟΥΡΚΙΑ: Ο αριθμός των Στρατού είναι μεγάλος, όμως δεν έχουμε Συστήματα Πυραυλικής Άμυνας

Του Μεχμέτ Μπαρλάς από την Εφημερίδα «Σαμπάχ» της 4 Νοε 2013 - Μετάφραση:  Χαρ. Καραγκιοζούδης

Κινητήρια δύναμη της ανάπτυξης και της δημοκρατίας μέχρι σε ένα σημείο, είναι ο ελεύθερος και δίκαιος «ανταγωνισμός»… Ωστόσο μετά από κάποιο σημείο, αν δεν υπάρχει εποικοδομητική  «συνεργασία» και ορθολογική «συνεννόηση», μπορεί να εμποδιστεί η ανταγωνιστική ανάπτυξη. Ως Τουρκία κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου, μας παρουσίασαν μια διεθνή διευθέτηση, ιδιαίτερα στην προμήθεια όπλων, που ήταν φανερό ότι μας άφηναν εκτός του κυκλώματος της «ανταγωνιστικότητας». Το πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα...
αυτού του γεγονότος, ήταν η δοκιμή ενός πυραυλικού συστήματος Κινεζικής κατασκευής στο αμυντικό μας σύστημα, για το οποίο δεν υπήρξε αποτέλεσμα από ένα διεθνή διαγωνισμό? Μα και μέλος του ΝΑΤΟ ήμασταν  και από τις διάφορες χώρες ήρθαν και προσέφεραν τιμές  και δυνατότητες οι ανταγωνιστικές επιχειρήσεις και όπως και αν έχει το πράγμα, ήταν σχεδόν αδιαμφισβήτητο ότι θα επιλέγονταν ένα πυραυλικό σύστημα και ιδιαίτερα προτεραιότητα θα είχε ένα πυραυλικό σύστημα Αμερικανικής κατασκευής. Στο τέλος το διαγωνισμό κέρδισε μια Κινεζική εταιρία και την επομένη ξέσπασε μια σοβαρή ένταση μεταξύ των ΗΠΑ και της Τουρκίας.

Γιατί κέρδισε η Κίνα;

Εξαιτίας αυτού του διαγωνισμού, σε κάθε πεδίο ο καθένας θα πρέπει να κατανοήσει την αξία και τη σημασία που πρέπει να έχει ο ανταγωνισμός. Γιατί η Κίνα σ’ αυτό το διαγωνισμό και τη χαμηλότερη τιμή πρόσφερε και υποσχέθηκε ότι στην κατασκευή αυτού του συστήματος θα συμμετάσχει και η Τουρκία με εργατικό δυναμικό. Εάν πραγματικά η Τουρκία και οι ΗΠΑ είναι στρατηγικοί σύμμαχοι, στο σημείο αυτό θα έπρεπε να έχουν μπει στο κύκλωμα τα ολοκληρωμένα συστήματα άμυνας του ΝΑΤΟ, στα πλαίσια μια εποικοδομητικής «συνεργασίας» και ορθολογικής «συνεννόησης». Την περασμένη εβδομάδα είχα την ευκαιρία ν’ ακούσω τις απόψεις ανώτερων αξιωματούχων των ΗΠΑ, οι οποίοι συμμετείχαν στο διαγωνισμό του πυραυλικού συστήματος και οι οποίοι στην υποβολή προσφορών  αγνόησαν ιδιαίτερα το θέμα «της συμβολής του εργατικού δυναμικού στην Τουρκία». Επιπλέον στις προσφερθείσες οικονομικές διευκολύνσεις των Κινέζων και τις υποσχέσεις τους, ισχυρίστηκαν ότι αυτές δεν είναι πραγματικές. Και ενώ ακούγονται όλα αυτά, από το 1952 και εντεύθεν είμαστε μέλος της συμμαχίας του ΝΑΤΟ και αποδεκτός στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ, σκέφθηκα ότι στο θέμα της άμυνας της Τουρκίας, από απόψεως στρατιωτικής και τεχνολογικής πτυχής, είμαστε ακόμα «2ας κατηγορίας».

Γιατί δεν υπάρχουν «Πάτριοτ» σε μας;

Το πλέον χειροπιαστό στοιχείο αυτού του θέματος, δεν είναι ότι όποτε ξεσπάει κρίση στους Νότιους γείτονές μας, έρχονται πύραυλοι «Πάτριοτ» από την Ολλανδία ή από τη Γερμανία, μαζί με το προσωπικό που θα τους υπηρετήσει? Αυτό δεν το είδαμε τόσο κατά τον πόλεμο στον κόλπο, όσο και κατά τον υπάρχοντα εσωτερικό εμφύλιο της Συρίας? Συστήματα πυραύλων υπάρχουν και στο Ισραήλ αλλά και στη Συρία, όμως στην Τουρκία που είναι και μέλος του ΝΑΤΟ δεν υπάρχουν. Επειδή  τα συστήματα αυτά είναι ακριβά… Δηλαδή και όταν είσαι μέλος του ΝΑΤΟ δεν αλλάζει η κατάσταση. Ότι και αν δοθεί σε σας, θα μπορείτε να το πάρετε ανάλογα με τις οικονομικές σας δυνατότητες... Στο αμυντικό σας σύστημα θα προχωράτε στο φθηνό μοντέλο που βασίζεται στην υποχρεωτική στρατιωτική θητεία του ανθρώπινου δυναμικού. Στον προϋπολογισμό οι πιστώσεις που διαχωρίστηκαν για την άμυνα, δεν είναι για δαπάνες τεχνολογικού εκσυγχρονισμού αλλά θα μπορούσαν να στηρίξουν αποδοχές, τρόφιμα και στέγαση.

Η αμυντική μεταρρύθμιση είναι προϋπόθεση

Να πούμε ότι εξαιτίας των Κινεζικών πυραύλων η κρίση μεταξύ Τουρκίας και ΗΠΑ, δεν θα μετατραπεί σε μια πολύ σοβαρή κρίση.. Αυτή η κρίση, δεν πρέπει να μας υποχρεώνει να μην αλλάξει πλέον το αμυντικό μας μοντέλο, το οποίο στηρίζεται στα δικά μας φθηνά όπλα και στο φθηνό μας στρατιωτικό δυναμικό και για μια ακόμα φορά να υπενθυμίσουμε ότι θα πρέπει να περάσουμε στον επαγγελματικό Στρατό. Από τη μια πλευρά το θέμα της ανεύρεσης εκατοντάδων χιλιάδων νέων που είναι «λιποτάκτες» και από την άλλη πλευρά η  παράδοση των συνόρων προς φύλαξη στους επαγγελματίες στρατιώτες των Γερμανικών «Πάτριοτ», βρίσκετε ότι ταιριάζουν στα σύγχρονα μυαλά? Ο αριθμός του Στρατού είναι μεγάλος αλλά δεν υπάρχει ένα πυραυλικό σύστημα, άραγε αυτό το μοντέλο της άμυνας μέχρι πότε μπορεί να συνεχιστεί;