Ποδοσφαιρική ομάδα “Πόντος”. Απαγχονίστηκαν, για να τιμήσουν τη φανέλα τους

ΙΣΤΟΡΙΚΟ

     Η Μερζιφούντα (Μερζιφώνη, Ηλιούπολις) χτίστηκε το 222 π.Χ. ανάμεσα στους ποταμούς Σκύλακα και Άλυ Αναφέρεται από τον Στράβωνα για τα περίφημα ιαματικά λουτρά της. Πολλοί τη θεωρούν και ως τη γενέτειρα της Αγίας Βαρβάρας. Το Κολλέγιο «Ανατόλια» ιδρύθηκε το 1886. Το 1924 διέκοψε τη λειτουργία του στη Μερζιφούντα και μεταφέρθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου και λειτουργεί ως και σήμερα

     Ο  Ελληνικός Αθλητικός Σύλλογος «Πόντος», ιδρύθηκε από  αποφοίτους του Κολλεγίου «Ανατόλια» της Μερζιφούντας το 1903. Η δραστηριότητά του αφορούσε τους τομείς του πνεύματος, της τέχνης και του αθλητισμού, φτάνοντας το 1913, τα 180 μέλη. Ο σύλλογος διέθετε τρία τμήματα: το φιλολογικό,  το αθλητικό   και το μουσικό.

     Στις 12 Φεβρουαρίου 1921 θα γίνει η σύλληψη των μαθητών - αθλητών  του αθλητικού συλλόγου «Πόντος», οι οποίοι θα απαγχονιστούν στα μέσα Ιουνίου του ίδιου έτους στην Αμάσεια. Ειδικότερα, οι μαθητές- αθλητές της ποδοσφαιρικής ομάδας «Πόντος» θα καταδικασθούν σε θάνατο έχοντας σαν βασική κατηγορία την εμφάνιση της ομάδας: άσπρες και μπλε οριζόντιες ρίγες και το γράμμα «Π» στο στήθος! Έτσι η ποδοσφαιρική ομάδα και οι αθλητές της, μικροί  μαθητές, νέοι άνθρωποι  ήταν ανάμεσα στα θύματα της Γενοκτονίας, που δολοφονήθηκαν μετά την διαδικασία των αποκαλούμενων «δικαστηρίων ανεξαρτησίας».

Για την ηρωικό θάνατο αυτών των παλληκαριών Γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

     Στα όνειρα μου έρχεται συχνά η μακρινή φωνή της μάνας τρελής στους έρημους δρόμους  και με ρωτάει με παράπονο αν κλαίνε ακόμα τα ματοπήγαδα(1). Με ρωτάει για κάποιους πραγματικούς ήρωες του ποδοσφαίρου. Ήταν παιδιά της γης του Πόντου. Δεν έπαιξαν ποτέ σε μεγάλες οργανώσεις. Δε λατρεύτηκαν ποτέ ως θεοί από το αφιονισμένο πλήθος, δεν είδαν ποτέ τους οπαδούς να γεμίζουν πλατείες και να κλείνουν δρόμους για να εκδηλώσουν την εθνική υπερηφάνεια τους (τι χυδαίες που φαίνονται, ορισμένες φορές, οι λέξεις).

     Οι ήρωες (αν ακόμα έχουν, ακόμα, νόημα οι λέξεις) της ομάδας “Πόντος” ήταν καθηγητές, μαθητές και απόφοιτοι του κολεγίου Ανατολία  της Μερζιφούντας . Οι μαθητές αποφάσισαν να τιμήσουν τη φανέλα τους και γι αυτό, παρά την τρομοκρατία και τις απειλές των Κεμαλικών, αγωνίστηκαν με εμφάνιση που θυμίζει τη γαλανόλευκη (άσπρες και γαλάζιες ρίγες) και στη μέση το γράμμα "Π". Αυτό θα αποτελέσει τη βασική κατηγορία των Κεμαλικών, οι οποίοι θα οδηγήσουν τους Έλληνες αθλητές στο “δικαστήριο” με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας (12 Φεβρουαρίου 1921) και τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου θα απαγχονιστούν στην Αμάσεια.

     Η μάνα τρελή στους έρημους τους δρόμους με ρωτάει απεγνωσμένα αν μιλάνε για αυτούς τους ήρωες του ποδοσφαίρου και της πατρίδας στις δεκάδες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές. Μήπως αναφέρουν ένα μονόστηλο οι δεκάδες αθλητικές εφημερίδες ή τους μνημονεύουν όλα εκείνα τα τέρατα της μνήμης, που θυμούνται ακόμα και το δευτερόλεπτο που σημειώθηκε κάποιο γκολ, σε κάποιον αγώνα, πριν τριάντα χρόνια (ήταν, βλέπετε, πολύ σοβαρό γεγονός για τη μετέπειτα ζωή τους). Μήπως κάποια κινηματογραφική ταινία; κάποιο βιβλίο; ή έστω κάποιο τραγουδάκι τους αναφέρει;

Κατεβάζω ντροπιασμένος το κεφάλι μου.

     Μου λέει και μου ξαναλέει τα ονόματα, μήπως και τα έχω ακούσει σε κάποια ιαχή των φιλάθλων

Γ. Θεοχαρίδης,   Χ. Γεωργίου,   Α. Συμεών,   Α. Παυλίδης,   Σ. Ανανιάδης

Κατεβάζω ακόμα πιο ντροπιασμένος το κεφάλι μου.

     Τότε εκείνη ανεβάζει το τόνο της φωνή της και ωρύεται: “Τι ηρωικότερο έχει να επιδείξει το Ελληνικό και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο απ' αυτούς τους ήρωες; Καλά οι ξένοι, αλλά τι θα πείραζε, όλες τις ελληνικές ομάδες, να αγωνιστούν για μία μόνο αγωνιστική, με ένα περιβραχιόνιο με το γράμμα "Π";

Κατεβάζω και άλλο το κεφάλι μου.

     Κάθε 19 Μαΐου, ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων, θα ξανάρθει η μάνα τρελή στους έρημους τους δρόμους και με τον αλαφροήσκιωτο τρόπο της θα με ξαναρωτήσει: “γιατί κλαιν τα ματοπήγαδα;” και ακόμα δεν έχω βρει απάντηση.

Μήπως κανένας από σας γνωρίζει;

     Τι είδανε και κλαίνε αυτά τα πεγαδομάτε;

(1)  κλαίν τα πεγαδομάτε (ματοπήγαδα, τα στόμια των πηγαδιών) στίχος από τον ιερότερο θρήνο του Ελληνισμού: το “Τσάμπασιν” (Πόντος).

ΣΧΟΛΙΑ

     Αλήθεια, μετά από τα παραπάνω αφενός πόσο ανιαρά φαντάζουν  όλα όσα ακούμε και βλέπουμε στην καθημερινότητά μας και αφετέρου μπορεί αυτά να γίνουν αφετηρία να αναλογιστούμε και να σκεφτούμε – έστω για πέντε λεπτά -  που βρισκόμαστε και που πάμε σήμερα. Εμείς οι Νέο – Έλληνες κάνουμε ότι μπορούμε ή επιτρέπουμε να γίνονται πράγματα που καταστρέφουν την πατρίδα μας, ενώ ταυτόχρονα εμείς οι ίδιοι όταν ξενιτευτούμε, όταν φύγουμε μακριά της, μεταλλασσόμαστε και μεγαλουργούμε. Καταστρέφουμε ή επιτρέπουμε να καταστρέφουν την πατρίδα μας και μόλις  την χάσουμε  είμαστε ικανοί να πεθάνουμε γι’ αυτή. Βολευόμαστε με ψέματα και με παραμύθια και δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να σκεφτούμε και να  κάνουμε τα αυτονόητα. Γιατί το κάνουμε αυτό, γιατί δεν αφήνουμε να κυριαρχήσει το καλό κομμάτι του DNA του Έλληνα και αφήνουμε να κυριαρχήσει η μαύρη και η σκοτεινή πλευρά του; Αναρωτιέμαι αν μπορούμε να το κάνουμε. Νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα γίνει. Ελπίζω να γίνει γρήγορα και να μη χρειαστεί πρώτα να χάσουμε την υπόστασή μας και την αξιοπρέπειά μας.