Το γλυκόπικρο όχι, γράφει ο Δρ. Ιωάννης Παρίσης

Πολλά τα άρθρα στη σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ με αναφορά στην οικονομική κυπριακή κρίση. Στη σελίδα 16 συναντώ το άρθρο «Η ξεχασμένη αξιοπιστία» του Πάσχου Μανδραβέλη, στη μόνιμη στήλη του. Μας λέει περίπου ότι οι Κύπριοι πληρώνουν τώρα την “έλλειψη αξιοπιστίας”, διότι «εξαπάτησαν τον Επίτροπο Φερχόιχεν το 2004» λέγοντας ΟΧΙ στο Σχέδιο Ανάν. Εξοργίζομαι. Εμετικός ο Μανδραβέλης. Σκέπτομαι όμως ότι ο τύπος είναι γνωστός υποστηρικτής των συμφερόντων της νέας τάξης και συνηθίζει να χρησιμοποιεί την γραφίδα του για να μας πείσει ότι το να είμαστε ραγιάδες είναι…  προς το συμφέρον μας! Θυμήθηκα και την προ ημερών αήθη επίθεσή του κατά του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ επειδή «τόλμησε» να εκφέρει δημοσίως άποψη για το γένος των υποψηφίων στρατιωτικών, ενώ κατά τον Μανδραβέλη δεν δικαιούται να ομιλεί!

Προχωρώ στην σελίδα 19, όπου διαβάζω άρθρο του γνωστού συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλου: «Ο ηρωισμός της ήττας». Παίρνοντας αφορμή από το προχθεσινό ΟΧΙ των Κυπρίων μας λέει ότι τα διαχρονικά ΟΧΙ του Ελληνισμού δεν είχαν και ιδιαίτερη αξία αφού τα ακολούθησαν ήττες (από τις Θερμοπύλες μέχρι το ’40 που το ακολούθησε η Κατοχή). Με το γνωστό του ύφος ο συγγραφέας, ειρωνεύεται κατά κάποιο τρόπο τα ΟΧΙ των Ελλήνων, αφού δεν ακολουθήθηκαν από νίκες. Ειρωνικός άλλωστε και ο τίτλος του άρθρου. Σκέφθηκα να του στείλω τη φράση του Ι. Μεταξά στις 28 Οκτωβρίου 1940: «Θα νικήσωμεν! Αλλά δια τους Έλληνας υπέρ την νίκην η Δόξα». Μάλλον δεν θα το καταλάβαινε.

Όμως η απάντηση προς τους παραπάνω ήρθε από τις στήλες της ίδιας εφημερίδας. Στη σελίδα 6 του ενθέτου «ΤΕΧΝΕΣ & ΓΡΑΜΜΑΤΑ» διαβάζω το εξαίρετο άρθρο του Νίκου Ξυδάκη «Και ας τρώγωμεν πέτρες: το γλυκόπικρο όχι». Αξίζει να διαβαστεί. Ξεχωρίζω την παράγραφο: «Το “όχι” δεν οδηγεί σε νίκη· άλλωστε, το πεδίο και το είδος της αναμέτρησης έχουν οριστεί από τους άλλους, τους υπέρβαρους εταίρους και δανειστές. Οδηγεί όμως στην επιβεβαίωση της ηθικής υπόστασης, στη συλλογική αυτοαναγνώριση, στην εθνική συνοχή. Πρόκειται για μεγέθη μη μετρήσιμα, άυλα, όχι όμως λιγότερο αναγκαία: άνευ αυτών, τι είναι ένας λαός, μια συλλογικότητα ανθρώπων;» Και συνεχίζει: «Οι Κύπριοι θα ξαναφτιάξουν το νησί. Δεν ξέρω μόνο αν θα ξαναπούν εύκολα το ομηρικό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα: «Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες». Διότι η παρούσα Ελλάς, ως κράτος των Αθηνών, και σε τούτη την περίσταση δεν τους στάθηκε. Θα δούμε. Ακόμη κι έτσι όμως, οφείλομε χάριτες στους Κυπραίους αδελφούς, εμείς οι τρις χρεοκοπημένοι και τρις ενδώσαντες Ελλαδίτες, γιατί μας θύμισαν ότι υπάρχει και το γλυκόπικρο όχι της ψυχής. Και της αυτοδιάθεσης: της Γαλλικής Επανάστασης, του Ρήγα, του Μπολιβάρ, του Γκάντι, του Γρηγόρη Αυξεντίου.»

Βλέπω στα ρεπορτάζ της τηλεόρασης μια νεαρή Κύπρια, με εντυπωσιακή παρουσία και με αποφασιστικό ύφος να δηλώνει: “Δώσαμε το παράδειγμα, και στην Ελλάδα και στην Ισπανία και στους υπόλοιπους. Μπορεί να μας περιμένουν αντίξοες καταστάσεις, αλλά τουλάχιστον δεν χάσαμε την αξιοπρέπειά μας και δεν γίναμε δούλοι.” Το γλυκόπικρο όχι…