Λυγερός Νίκος - Ποιήματα

Σαράντα άντρες	Ποιος θυμάται τη μάχη του Δραγατσανίου;
- Πόσοι ήταν; - Σαράντα! - Μόνο σαράντα άντρες; - Δεν υπήρχε άλλη ανάγκη. - Αστειεύεσαι; - Καθόλου. - Κάθε τους βήμα είχε το βάρος της μνήμης. - Μα η μνήμη είναι για τους αθώους. - Είναι και για τους δίκαιους. - Μόνο μετά το θάνατο. - Αυτόν έφεραν μαζί τους. - Κι οι άλλοι δεν τους αντιστάθηκαν; - Οι άλλοι ξέρουν μόνο από αρπαγή! - Όχι από αντίσταση και θυσία. - Δεν μπορώ να το πιστέψω. - Δεν είναι ανάγκη να το πιστέψεις… - Αρκεί να πας να το δεις με τα μάτια σου. - Τι να δω; - Το θάνατο της βαρβαρότητας. - Την ελευθερία του ελληνισμού. - Κι αυτό το έκαναν αυτοί; - Ναι, αυτοί! - Μόνο αυτοί; - Δεν υπήρχαν άλλοι, παρά μόνο ο θάνατος. - Σαράντα άντρες μόνο… - Σαράντα! - Άντρες! - Θεέ και Κύριε. - Χριστός και Παναγιά. - Και δεν πέθανε κανένας; - Κανένας! - Ήταν ήδη νεκροί τότε. - Ναι, οι βάρβαροι είχαν σκοτώσει τα γυναικόπαιδά τους. - Κατάλαβα. - Μόνο μία ήταν η επιλογή τους. - Σωστά. - Δεν υπήρχε. - Και τώρα; - Είναι καρφωμένοι στη μνήμη μας.	-Γιατί να τη θυμάται; -Μία ήττα δεν ήταν ; -Δεν ήταν απλώς αυτό! -Και τι άλλο; -Υπήρξε η αρχή. -Μία προδοσία βλέπω και τίποτα άλλο… -Υπήρξε όμως και η θυσία του Ιερού Λόχου. -Έχεις δίκιο. -Αλλά αυτό δεν άλλαξε τίποτα. -Οι Οθωμανοί τους κατέστρεψαν. -Εν αρχή ο θάνατος. -Τι θες να πεις με αυτό; -Μετά από αυτή τη θυσία, άρχισε η επανάσταση. -Και το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. -Έπρεπε όμως να πεθάνουν; -Ήταν όντως απαραίτητο; -Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει. -Αλλά όλοι μας γνωρίζουμε τη συνέχεια. -Σωστά, όλοι μας. -Είχαν πάει να βοηθήσουν τον Καραβιά. -Αλλά οι ιππείς του εγκατέλειψαν τον αγώνα. -Όχι όμως ο Ιερός Λόχος. -Έπεσαν νεκροί… ο σημαιοφόρος… -Είκοσι πέντε αξιωματικοί… -Και εκατόν ογδόντα στρατιώτες. -Και τριάντα επτά αιχμαλωτίστηκαν και στη συνέχεια αποκεφαλίστηκαν. -Ο Ολύμπιος όμως διέσωσε του υπόλοιπους. -Κι ένας Γάλλος, τον Νικόλαο Υψηλάντη. -Η αρχική θυσία. -Για τον αγώνα. -Για την επανάσταση. -Πρώτα ο θάνατος… -Κι ύστερα μόνο η ελευθερία! -Πάντα έτσι δεν ήταν σ' εμάς; -Αυτό λέει η μνήμη μας. -Ας μην το ξεχάσουμε λοιπόν.
Ο φάρος του Αγίου Νικολάου	Μην ακούς τις φωνές του πλήθους
Ποιος πρόσεξε τον φάρο του Αγίου Νικολάου όταν αυτός αναδεικνύει το κρυφό μέρος της αντίστασης και της θυσίας εκεί που ζήσαμε ακόμα και το θάνατό μας για την ελευθερία του λαού εκεί που δεν έπαψε η δική μας ιπποσύνη να προστατεύει το σταυρό, εκείνος που λάβαμε μαζί με το σπαθί για να μην πέσει το φως της πέτρας στα χέρια της βαρβαρότητας.	Μην ακούς τις φωνές του πλήθους οι κραυγές έρχονται από τη σιωπή διότι μόνο αυτή μπόρεσε να τις κρατήσει μέσα της στους μαύρους αιώνες για να μην ξεχάσει τους αθώους και τους δίκαιους που έδωσαν τη ζωή τους για ένα κομμάτι γης όπου η ελευθερία ήταν για όλους. Άκου τη σιωπή όχι το θόρυβο.