Απάντηση Νο{10} στο "ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ.." από Αντιστράτηγο ε.α. Γεώργιο Επιτήδειο

Αγαπητέ κ. Δασταυρίδη

     Με σεβασμό στο δικαίωμά σας για διαφορετική άποψη, θα ήθελα να κάνω τις ακόλουθες επισημάνσεις.

     Κατ΄αρχάς η διαμαρτυρία των αποστράτων Αξιωματικών δεν οφείλεται σε επιθυμία τους να μη γίνουν περικοπές στις συντάξεις τους αλλά στην αναμφισβήτητη αδικία που γίνεται εις βάρος τους, τόσο με την επιβολή τριών συνολικά μειώσεων έναντι δύο που γίνονται στις συντάξεις των εργαζομένων άλλων κλάδων, όσο και με το ύψος των περικοπών που εγγίζει το 60% με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε εξαθλίωση.

     Είναι αλήθεια πως η πατρίδα μας σπούδασε δωρεάν. Όμως αυτό έγινε με αντάλλαγμα την επί τέσσερα έτη δέσμευση των πλέον ανέμελων χρόνων της μετεφηβικής μας ηλικίας στους τέσσερες τοίχους μίας Στρατιωτικής Σχολής, όπου πέραν της ανωτάτου (και όχι κατωτέρου όπως απαξιωτικά αναφέρετε) επιπέδου ακαδημαϊκής εκπαιδεύσεως το οποίο λάβαμε, προετοιμασθήκαμε με σκληρό και επίπονο τρόπο, ώστε να είμασθε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να επιτελέσουμε το προς αυτήν ύψιστο χρέος μας. Όταν αποφοιτήσαμε και καθ’ όλη την διάρκεια της υπηρεσίας μας στο στράτευμα, τις περισσότερες φορές μακριά από τις οικογένειές μας, αφιερώναμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας στο κρύο, τα χιόνια και τις λάσπες του Έβρου, τις βροχές και τα λασπόνερα των νησιών, στην επιφάνεια της κρύας και φουρτουνιασμένης θάλασσας ή, επί μήνες, στον βυθό της καί στους αιθέρες στους οποίους με συνεχή κίνδυνο της υγείας και της ζωής μας είτε αναχαιτίζαμε τον εχθρό, είτε πέφταμε στο κενό με αλεξίπτωτο. Και όλα αυτά έναντι πολύ μικρής αμοιβής, το μεγαλύτερο ύψος της οποίας, προ της κρίσεως, ήταν οι 3.000 € (αποδοχές ΓΕΕΘΑ, ενώ σήμερα είναι 1300 € περίπου). Εάν το ποσόν αυτό αποτελεί «παχυλή αμοιβή» όπως ισχυρίζεσθε, μπαίνω στον πειρασμό να ζητήσω τον χαρακτηρισμό που δίνετε στις αποδοχές εργαζομένων σε πραγματικά προνομιούχους τομείς του Δημοσίου και κυρίως σ’ εκείνες των πολιτικών.

     Σε ότι αφορά στις αποδοχές των συναδέλφων μας των γειτονικών χωρών, το μόνο σχόλιο που μπορώ να κάνω είναι πως ο ισχυρισμός σας αποτελεί σαφή ένδειξη της προθέσεως της κυβερνήσεως για το σημείο στο οποίο επιδιώκει να οδηγήσει το βιοτικό επίπεδο της χώρας μας.

     Σχετικά με τα όσα υποστηρίζετε για την παροχή δωρεάν διακοπών στους στρατιωτικούς, δωρεάν διαμονή τους σε διαμερίσματα, καταστήματα με μειωμένες τιμές, λέσχες, φαγητά και διασκέδαση, θα σας παρακαλούσα να μη χρησιμοποιείτε την τακτική της μισής αλήθειας και να επισημαίνετε πως όλα τα παραπάνω δεν δίδονται δωρεάν αλλά με ουσιαστική συμμετοχή των στρατιωτικών. Επιπλέον, ορισμένες παροχές είναι περιορισμένης χρονικής διάρκειας και σπάνια ο στρατιωτικός μπορεί να τις χρησιμοποιήσει περισσότερες της μίας φορές σε όλη του την σταδιοδρομία.

     Επίσης, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής σας και το γεγονός πως οι δραματικές μειώσεις των αποδοχών των στρατιωτικών (αποστράτων και εν ενεργεία), σε συνδυασμό με τον περιορισμό των δαπανών για την άμυνα, έχουν ως αποτέλεσμα την μείωση της επιχειρησιακής δυνατότητας των Ενόπλων Δυνάμεων. Εάν μάλιστα αναλογισθείτε και την διαπραττομένη γενοκτονία κατά των Ελλήνων η οποία συντελείται με την λήψη διαφόρων μέτρων μάρτυρες των οποίων γινόμαστε όλοι καθημερινά, την άνευ λόγου εκχώρηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας στους δανειστές της χώρας και την διάλυση του κοινωνικού της ιστού, εύκολα αντιλαμβάνεσθε πως η διαμαρτυρία μας έχει αίτια πολύ πιο βαθειά από τα οικονομικά.

Όλα τα προαναφερθέντα κύριε Δασταυρίδη δεν συνιστούν ακραίες τάσεις ή απόψεις, ούτε θέτουν σε κάποιο κίνδυνο τους θεσμούς του κράτους. Απλά αποτελούν εύλογη και αναμενομένη έκφραση της αγωνίας μας για την τύχη εκείνων που αποτελούν τα αντικείμενα της λατρείας μας. Δηλαδή του έθνους, της θρησκείας, της πατρίδος και του λαού μας από τον οποίο προερχόμασθε και με τον οποίον, όταν απαιτηθεί θα βρεθούμε στο ίδιο χαράκωμα όπως έπραξαν διαχρονικά όλοι οι προκάτοχοί μας, του αγωνιστή πατέρα σας περιλαμβανομένου. Πολύ δε περισσότερο η άσκηση του δικαιώματός μας για επιλογή πολιτικού χώρου ή κόμματος δεν αποτελεί προσπάθεια πολιτικού ή άλλης μορφής διχασμού, διασπάσεως της κοινωνικής συνοχής, προκλήσεως εντάσεως, ή εξαθλιώσεως της χώρας.

     Είναι προφανές λοιπόν πως έχουμε διαφορετική αντίληψη των παραπάνω εννοιών. Απλά δεν ανεχόμασθε πλέον να γίνονται τα ιδανικά μας αντικείμενο εκμεταλλεύσεως και να διαδραματίζομε τον ρόλο του «χρησίμου ηλιθίου». Τέλος, ακόμη και αν δεχθούμε, στα πλαίσια μίας ιδιότυπης λογικής, πως η συντριπτική πλειοψηφία των στρατιωτικών οφείλει να στηρίζει διαρκώς κάποια συγκεκριμένα κόμματα, την απάντηση δίνει με εμφατικό τρόπο ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης με την εξής εκπληκτική και, απολύτως ανταποκρινομένη στα σημερινά δεδομένα στροφή ενός ποιήματός του:

«Όταν το βλέμμα θολωθεί και κιτρινίσει η όψη

Το χέρι πιάνει το σπαθί κι ας είν’ κι’ από την κόψη»

Με εκτίμηση