Αγαπητή «Ελευθερία»
Αφορμή για την σύνταξη και
δημοσίευση της παρούσης μου επιστολής στάθηκε το άρθρο του γνωστού και μη
εξαιρετέου φίλου Γρηγόρη Δασταυρίδη στο φύλλο σας της Παρασκευής 5 Απριλίου με
τίτλο: «Να θυμάσαι…»
απευθυνόμενο
προς τους Έλληνες Αξιωματικούς των Ε.Δ.
Γνωρίζοντας επί εικοσαετίαν και
πλέον προσωπικά και οικογενειακά τον Γρηγόρη Δασταυρίδη όχι μόνο ως συμπολίτη
και νομικό αλλά τον γνώριζα και ως έναν ενεργό πολίτη, καλό πατριώτη, εχέφρονα,
νουνεχή και ηπίων τόνων άνθρωπο, με τον οποίο είχα την τύχη να συνεργασθώ
αρμονικά και εποικοδομητικά στο Δ.Σ. του Συλλόγου Ελληνοσερβικής Φιλίας και
Αλληλεγγύης συμμετέχοντας και σε αποστολές ανθρωπιστικού χαρακτήρα στην
πολύπαθη και ομόδοξη Σερβία στις αρχές της 10ετίας του 2000 μετά τους
βομβαρδισμούς.
Διαβάζοντας το άρθρο του ένιωσα
πραγματικά έκπληξη και απορία και δεν μπορούσα να εξηγήσω την αναγκαιότητα που
αισθάνθηκε να απευθύνει εν ήδη «κατηγορώ» τα πολλά «Να θυμάσαι…» προς τους πλειότερον πληγέντες μισθολογικά και
συνταξιοδοτικά Αξ-κούς και λοιπά στελέχη των Ε.Δ. .
Γιατί πως άλλως
μπορεί να εξηγηθεί η ενέργειά του όταν:
α.
Θέλοντας
να μας υπενθυμίσει τί έχει προσφέρει η πατρίδα σε μας (τα στελέχη των Ε.Δ.) να
ταυτίζει αυτήν (την πατρίδα) με την σημερινή Κυβέρνηση ή ακόμη και με τον ίδιο
τον Πρωθυπουργό;
β. Αναγνωρίζοντάς
μας, αφ’ ενός, το δικαίωμα να διαχειριστούμε όπως εμείς θέλουμε την ψήφο μας, αφ’
ετέρου δεν αποφεύγει, να μας υπενθυμίζει - νουθετεί να προσέξουμε τι θα
επιλέξουμε να ψηφίσουμε και πάντως μας προτρέπει να μην επιλέξουμε ακραίες
πολιτικές δυνάμεις; Το πιάσαμε το υπονοούμενο…
γ.
Μας
προτρέπει, ακόμη, να στηρίξουμε την κυβέρνηση, γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό,
υποδαυλίζουμε κοινωνικές εντάσεις και εκρήξεις και διαρρηγνύουμε την κοινωνική
συνοχή; Λές και τόσα χρόνια που εμείς ήμασταν βουβοί η κοινωνία μας είχε
συνοχή.
Και μόνο τα παραπάνω νομίζω ότι
ενισχύουν την άποψή μου ότι ενήργησε ως κομματικό όργανο. Αλλά αυτό όμως έχει
και τις συνέπειές του …
Όμως θα ήθελα εδώ, απευθυνόμενος
στον ίδιο, αφού πρώτα παραθέσω ενδεικτικά ελάχιστα από τα χιλιάδες δικά μου «θυμάμαι
και δεν ξεχνώ», από την 39χρονη συντάξιμη στρατιωτική μου υπηρεσία, να του
υποβάλλω στο τέλος και ένα ερώτημα και στα οποία εάν γνώριζε και εάν μπορούσε
να δώσει τις σωστές και δίκαιες εξηγήσεις και απαντήσεις είμαι σίγουρος ότι δεν
θα έγραφε και δεν θα δημοσίευε το συγκεκριμένο άρθρο του έστω και εάν του
εζητήθη να το πράξει πολλώ δε μάλλον εάν αυτοβούλως ενήργησε.
Αγαπητέ φίλε Γρηγόρη,
Θυμάμαι και
δεν ξεχνώ τον Αύγουστο του 1974
μεταξύ του ΑΤΤΙΛΑ 1 και ΑΤΤΙΛΑ 2, πληρώματα α/φών σε αεροδρόμια της Κρήτης να
είναι μέσα στα Α/φη με τα μάτια στραμμένα στον Πύργο Ελέγχου να δουν την φωτοβολίδα
για α/γ προκειμένου επιχειρήσουν στην μαρτυρική Κύπρο και ο Έλλην Εθνάρχης να λέγει: «Η Κύπρος είναι μακράν». Οι Αεροπόροι ήταν όμως εκεί και οι
αποστολές σχεδιασμένες.
Θυμάμαι
και δεν ξεχνώ, μετά την τραγωδία της Κύπρου και την εδραίωση του
Δημοκρατικού καθεστώτος στη χώρα, ότι μέλημα των πρώτων κυβερνήσεων του
κόμματος που εσύ σήμερα είσαι στέλεχος, ήταν να αποστρατεύσει 2.500 Αξ/κούς και
στελέχη των Ε.Δ. και Σ.Α. με την αιτιολογία είτε ότι ενέχοντο σε κινήματα τύπου
«πυζάμας» είτε ως «σταγονίδια».
Κανονικά βέβαια θα έπρεπε να
αποστρατεύσουν το 90% των Αξ/κών και στελεχών γιατί αυτό ήταν το ποσοστό από
τους υπηρετούντες τότε στις Ε.Δ. που στήριζαν την «επάρατο» και πολλοί εξ αυτών
κατέλαβαν τα επόμενα χρόνια, όχι μόνο επί Ν.Δ. αλλά και επί ΠΑ.ΣΟ.Κ., αρχηγικές
θέσεις. Τώρα βέβαια πολλοί εξ’ αυτών υποκείμενοι την οικονομική εξαθλίωση
ξέρεις τι λέγουν…
Θυμάμαι και
δεν ξεχνώ τις χιλιάδες ώρες
επιφυλακών και ασκήσεων (υπερωριακή εργασία αμισθί ) στοιβαγμένοι (Αξ/κοί -
Υπαξ/κοί - Στρατεύσιμοι) πότε σε θαλάμους και πότε σε αποθήκες πυρομαχικών και
σε καταφύγια α/φών.
Θυμάμαι και
δεν ξεχνώ ομάδες - βάρδιες συναδέλφων
σε μονάδες RADAR στο Βίτσι, στο Πήλιο και
αλλού να εγκλωβίζονται από το χιόνι για 10, 15 και 30 ημέρες στη μονάδα τους,
λόγω αδυναμίας πρόσβασης των αντικαταστατών τους.
Θυμάμαι και
δεν ξεχνώ την ταπείνωση που ένιωσα, ως Ελλην Αξ/κός το
βράδυ των Ιμίων ακούγοντας Υπουργό της τότε Κυβέρνησης να λέγει μαζέψτε την
Ελληνική σημαία και πείτε ότι την πήρε ο αέρας και την ίδια ώρα να χαρακτηρίζει
τον Α.Γ.Ε.ΕΘ.Α. ανίκανο και τους Αξ/κούς τενεκέδες.
Θυμάμαι και
δεν ξεχνώ τις πολλές νύχτες σε κάποιο
καμαράκι READINESS στην άκρη του διαδρόμου
Α/Γ στα Α/Δ της ΣΚΥΡΟΥ ή της Λήμνου και μόλις χτυπούσε η σειρήνα Α/Γ σε 2 λεπτά τα Α/φη αναχαιτίσεως να είναι στον
αέρα μέσα σε βροχές και καταιγίδες και να παίρνουν ΒΑ, Α ή ΝΑ πορεία για να αναχαιτίσουν
τον εξ ανατολών εισβολέα.
Θυμάμαι και
δεν ξεχνώ κυρίως μετά το 1981 και
μέχρι σήμερον, φοβάμαι, την κομματικοποίηση στις Ε.Δ. με τον χαρακτηρισμό και
διαχωρισμό των στελεχών, από το βαθμό του νεαρού Υπαξ/κού μέχρι τους ανωτάτους
βαθμούς της ιεραρχίας, σε ημέτερους και μη, σε δικούς μας και αντιθέτους (λες
και οι μισοί ήταν Ελληνοκύπριοι και άλλοι μισοί Τουρκοκύπριοι), σε
πρασινοφρουρούς και γαλάζιους και εξ αυτού του χαρακτηρισμού - ιδιότητος και
ανάλογα ποιό κόμμα κέρδιζε κάθε φορά τις εκλογές να προάγονται ή να
αποστρατεύονται να τοποθετούνται σε θέσεις εξωτερικού κάθε φορά οι ΄΄ημέτεροι΄΄,
να μετατίθενται με το γνωστό ΄΄δια κάλυψην αναγκών της υπηρεσίας΄΄ και να
ταλαιπωρούνται οι ίδιοι και οι οικογένειές των, οι μη ΄΄φρόνημοι΄΄.
Θυμάμαι και
δεν ξεχνώ αποστρατευθέντες επί
κυβερνήσεων ΠΑ.ΣΟ.Κ. να επανέρχονται μετά από χρόνια επί κυβερνήσεων Ν.Δ. και
τούμπαλιν ή ακόμη αν δεν ήταν εφικτό να επανέλθουν όλοι οι αποστρατευθέντες να
αποκαθίστανται βαθμολογικά και μισθολογικά επανακρινόμενοι έτσι για να μην
διαλυθούν οι κομματικοί «στρατοί» και χαθούν τα ψηφουλάκια.
Και κυρίως φίλε Γρηγόρη
Θυμάμαι και
δεν ξεχνώ ότι ως πλήρωμα Ε/Π να προσγειωνόμαστε σε κάποια δύσβατη οροσειρά
του Κιλκίς στα ελληνοσκοπιανά σύνορα να παίρνουμε μέσα σε μια στρατιωτική
κουβέρτα τυλιγμένα όσα κομμάτια βρέθηκαν από το ιερό σώμα του άτυχου
Ανθυποσμηναγού που κατέπεσε και συνετρίβη με το αεροπλάνο του κατά την εκτέλεση
διατεταγμένης αποστολής, συμμετέχοντας σε Άσκηση συνεργασίας με τον Στρατό
Ξηράς, είτε άλλη πάλι φορά να μεταφέρουμε από περιοχή της Πίνδου μέσα σε μια
κουβέρτα διαμελισμένο το άψυχο σώμα του μακαρίτη Λαρισαίου συμπολίτου μας
Ανθυποσμηναγού Καρακώστα που κατέπεσε εκεί με Α/φος Α-7 CORSER.
Θυμάμαι επίσης
και δεν ξεχνώ, τους συναδέλφους του
Π.Ν. Καραθανάση -Βλαχάκο - Γιαλοψό που έπεσαν στο βωμό του καθήκοντος ή μάλλον
στο βωμό των πολιτικών παιγνίων το βράδυ των Ιμίων.
Θυμάμαι και
δεν ξεχνώ ακόμη τούς ήρωες Σγό
Ηλιάκη, Υπσγό Σιαλμά και τους δεκάδες ακόμη ιπταμένους συναδέλφους που έπεσαν
και έβαψαν με το αίμα τους τα γαλανά νερά του Αρχιπελάγους μας υπερασπιζόμενοι
τα ιερά και τα όσια της πατρίδος και της φυλής μας.
Θυμάμαι και
δεν ξεχνώ τέλος τα εκατοντάδες
μνημεία πεσόντων Αεροπόρων σε πόλεις και χωριά της πατρίδος μας που ανηγέρθησαν
γι’ αυτούς που έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος εκτελώντας το καθήκον τους και
κάνοντας μάνες χαροκαμένες, γυναίκες χήρες και αφήνοντας παιδιά ορφανά.
Αυτά είναι τα «μεγάλα» και σπουδαία ΄΄δικά μου
θυμάμαι΄΄ φίλτατε Γρηγόρη και μην μπερδευτείς και νομίσεις ότι συνέβησαν εν
καιρώ πολέμου, γιατί τα περισσότερα ή μάλλον όλα συνέβησαν επί ημερών μας και
μάλιστα από το 1974 και μετά, επι Δημοκρατικών Κυβερνήσεων, που ξεθάρρεψαν οι
σύμμαχοι γείτονες και κουμπάροι γιατί μέχρι τότε ζαλίζονταν όταν έβλεπαν την
θάλασσα του Αρχιπελάγους.
Και σ’ αυτά τα «μεγάλα»
θα έπρεπε να σταθείς, γιατί ξέρω
ότι και τα γνωρίζεις και τα αναγνωρίζεις, πριν πάρεις το μολύβι και γράψεις για
λέσχες και κεφτέδες.
Ναι αυτές είναι οι αλήθειες για τα στελέχη των Ε.Δ.
γιατί είναι επί καθημερινής βάσεως σε πόλεμο και χαίρονται που βλέπουν τον
Ελληνικό Λαό να αισθάνεται ασφαλής και να ζει καιρούς ειρήνης.
Και τώρα, τώρα που η πατρίς υπό καθεστώς
Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας εχρεωκόπησεν πρωτίστως πνευματικά και ηθικά και
ένεκα αυτών των αιτίων εχρεωκόπησεν και οικονομικά, τώρα που οι αξίες οι αρχές
και τα ιδεώδη του υπερήφανου Έθνους εξέπεσαν, τώρα που οι τελευταίοι πυλώνες
και τα βάθρα στήριξης αυτών των ιδεωδών σαθρώνονται και γκρεμίζονται το ένα
μετά το άλλο ώρα είναι να ανοίξουμε μέτωπα μεταξύ μας οι Έλληνες (η μία
κοινωνική ομάδα κατά της άλλης) για να επιβεβαιώσουμε για μια ακόμη φορά τις
μαύρες σελίδες της ιστορίας μας.
Κατανοώ αγαπητέ φίλε Γρηγόρη
την
αναγκαιότητα να γράψεις αυτό το ατυχές άρθρο απευθυνόμενος προς τα στελέχη των
Ε.Δ. και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι ακριβείς λόγοι ήταν η πικρία και η
ανησυχία σου, ως κομματικού παράγοντος της Ν.Δ., βλέποντας ή διαισθανόμενος πια
την κοπή του ομφάλιου λώρου μιας παραδοσιακά σίγουρης και δεδομένης δεξαμενής
άντλησης ψήφων με τον κομματικό χώρο που εκπροσωπείς , αλλά τί να γίνει; όπως
λέει και ο λαός «η πείνα είναι κακός σύμβουλος» και γίνεται χειρότερος όταν
κάποιος αδικείται και υποβάλλεται σε υποχρεωτική νηστεία λόγω ανέχειας, ενώ την
ίδια στιγμή βλέπει ότι άλλοι «εξυπνότεροι» και ευημερούν και «καλά κρατούν». Τότε
οι αντιδράσεις του είναι θεμιτές και να ευχόμαστε να μη γίνουν και απρόβλεπτες.
Άλλωστε το ιστορικό με το «σημάνατε νομήν» του Στρατηγού Πλαστήρα
το γνωρίζεις πιστεύω…
Τέλος
κλείνοντας έχω να σου θέσω ένα ερώτημα:
«Θεωρείς λογικό, έστω και υπό τις παρούσες
οικονομικές συνθήκες, οι αποδοχές του Α.Γ.Ε.ΕΘ.Α. να είναι μόλις € 90,00
υψηλότερες ενός πρωτοδίκη και κατά πολύ χαμηλότερες ενός Δκτή Υ.ΠΕ.;
και οι αποδοχές ενός Ανθυποσμηναγού,
που καλείται να αναχαιτίζει καθημερινά τον Τούρκο πάνω από το Αρχιπέλαγος, να
είναι χαμηλότερες ενός μουσικού της κρατικής ορχήστρας;».
Είμαι σίγουρος ότι δεν το θεωρείς λογικό, όπως
είμαι σίγουρος ότι με την αψυχολόγητη αυτή σου ενέργεια άνοιξες τους ασκούς του
Αιόλου και το μόνο που κατόρθωσες να επιτύχεις είναι να κάνεις, σίγουρα, κακό και στο κόμμα που, ως
παράγων, εκπροσωπείς και στο
άτομό σου, γιατί μπορεί η πόλη που ζούμε να είναι μεγάλη αλλά η ΄΄πιάτσα΄΄
είναι μικρή και είμαστε υποχρεωμένοι καθημερινά να πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο.
Έρρωσθε
Λάρισα
8 Απριλίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου