Απάντηση Νο{9} στο "ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ.." από Υποστράτηγο (ΕΛΑΣ) ε.α. Νικόλαο Μπέτσιο

«ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΥΤΟΜΑΤΙΣΜΟΣ η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ;»

Κε Δ/ντή

Με το βλέμμα του αναγνώστη, παρακολούθησα τα πρόσφατα σχόλια που δημοσιεύθηκαν στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ με τους τίτλους «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ και ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ», τα οποία είχαν σχέση με την οικονομική και κοινωνική κατάσταση  των αποστράτων στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας με εξ αντιθέτου προσεγγίσεις. Με τη δυνατότητα της ευγενικής φιλοξενίας σας, θα ήθελα να καταθέσω τις απόψεις μου, χωρίς πνεύμα αντιπαράθεσης, με την εκτίμησή μου, ότι τα παρακάτω γραφόμενά μου ανταποκρίνονται στη δεινή σημερινή πραγματικότητα και δεν ανάγονται σε συντεχνιακή αντίληψη και υποστήριξη.

Στις σημερινές διαμορφωθείσες συνθήκες το Σώμα των αποστράτων στελεχών των Ε.Δ. και Σ.Α., οικονομικά και κοινωνικά «έχει βληθεί κατά ριπάς, ανηλεώς», με συνεχείς, πολλαπλές και βίαιες περικοπές των συντάξιμων αποδοχών τους  [ το ίδιο ισχύει και για τα ε.ε. στελέχη], με συνέπεια η οικονομική, κοινωνική και οικογενειακή τους κατάσταση και θέση, να έχει περιέλθει σε οδυνηρό επίπεδο διαβίωσης, η ακόμη και επιβίωσης, όπως λίγο-πολύ και σε όλους τους Έλληνες. Η έκφραση απόγνωσης και θυμού, του συνταξιοδοτηθέντος προσωπικού των Ε.Δ. και Σ.Α. αυθόρμητα πλέον εξωτερικεύεται, - σε σχέση με το παρελθόν, που επικρατούσε το «σύνδρομο του καθωσπρεπισμού»-, εξ αιτίας μιας άδικης και κατάφορης αντιμετώπισής τους από την Πολιτεία. Συγκεκριμμένα.

α]. Οι περικοπές των συντάξεών τους, -με βάση πραγματικά στοιχεία-, είναι δυσανάλογα υπέρμετρες έναντι των άλλων συνταξιούχων, διότι αφ ενός μεν  υπέστησαν βίαιες διπλές και τριπλές μειώσεις των αποδοχών τους, εξ αιτίας των επανειλημμένων επαχθών μειώσεων των ειδικών μισθολογίων, αφ ετέρου δε λόγω των γενικών μέτρων μειώσεων των συντάξεων όλων των συνταξιούχων και κατά τρίτο με το «πετσόκομα» των επικουρικών τους συντάξεων και ιδιαίτερα του Μ.Τ.Σ.

β]. Η αίσθηση της αδικοπραξίας έχει να κάνει με το «θεώρημα» της Πολιτείας, όταν δηλαδή στις «καλές ημέρες» παρέχονταν αυξήσεις μισθών και συντάξεων, οι απόστρατοι εξαιρούνταν από τις παρεχόμενες αυξήσεις των συντάξεων των  πολιτικών συνταξιούχων, με το επιχείρημα ότι «δεν δικαιούσθε», γιατί ανήκετε στο μισθολόγιο των στρατιωτικών. Δεκτό μέχρις εδώ. Σήμερα όμως η «δίκαιη Πολιτεία» λησμόνησε ηθελημένα το παραπάνω και στο μέτρο των δημοσιονομικών περικοπών εφάρμοσε το γνωμικό του καραγκιόζη «τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου, δικά μου», δηλαδή σας μειώνω τις συντάξεις του ειδικού μισθολογίου των στρατιωτικών, -όπου ανήκετε-, αλλά επιπρόσθετα και συνάμα σας μειώνω ετσιθελικά και από το μέτρο της μείωσης των συντάξεων των πολιτικών συνταξιούχων, χωρίς επιχείρημα για το άδικο, παράνομο και αντισυνταγματικό  της πράξης.

γ]. Η αίσθηση ομοίως της απογοήτευσης και του εμπαιγμού, έχει να κάνει με «πρωτοκλασάτες» δηλώσεις ηγετικών παραγόντων της κυβέρνησης, τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά, ότι «δεν θα περικοπούν οι μισθοί και οι συντάξεις», αλλά αντ’ αυτών θα ισχύσουν τα ....περίφημα ...ισοδύναμα μέτρα και άλλα «έπεα πτερόεντα».

δ]. Κατά τη διάρκεια της ενέργειας, το «μεροκάματο» των αναφερόμενων στελεχών ήταν πικρό και δύσκολο, αν αναλογισθεί κανείς τις ανώμαλες συνθήκες υπηρεσίας, τις ιδιαιτερότητες του επαγγέλματος, τον σκληρό τρόπο  εκτέλεσης υπηρεσίας, τις συνθήκες διαβίωσης των οικογενειών τους, την επικινδυνότητα και βέβαια, αν κάποιος συνυπολογίσει στη «ζυγαριά», την αμοιβή, σε σχέση με το προσφερόμενο έργο, η ζυγαριά «γέρνει τελείως» προς το προσφερόμενο έργο.

ε]. Σε σύγκριση και αντιπαραβολή με αποδοχές άλλων, που είδαν το φώς της δημοσιότητας, αντιστρέφω την παλαιά ρήση του αείμνηστου υπουργού του ΠΑΣΟΚ,  Μένιου Κουτσόγιωργα, όπου  θα τολμούσα να έλεγα ότι οι απόστρατοι «δικαιούνται δια να ομιλούν».

Οι απόμαχοι στρατιωτικοί των Ε.Δ. και των των Σ.Α. , δεν ζητούν εξαιρέσεις,- όταν βλέπουν και κατανοούν απόλυτα, χειρότερα δράματα που εκτυλίσσονται στην Ελληνική κοινωνία, οικονομικών και προσωπικών καταστροφών -, αφού επί πλέον γνωρίζουν τα δημοσιονομικά δεδομένα που προέκυψαν για την χώρα μας ατυχώς. Ζητούν όμως ισονομία και ισοπολιτεία. Δεν είναι παράλογο. Όταν βάλλεται κάθε κομμάτι της κοινωνίας μας δεν αποτελεί μέτρο αυτοσυγκράτησης, κάθε αντιπαράθεση. Τότε θα έπρεπε να εγκαλέσουμε λ.χ. τον επαγγελματία που αναγκαστικά έκλεισε την επιχείρησή του, γιατί «δεν έβγαινε», με το επιχείρημα ότι ......δεν έκανε.... μαγικά για να κρατήσει την επιχείρησή του, τον άνεργο που έχασε την δουλειά του, από δική του υπαιτιότητα....

Στην Δημοκρατία, είναι επιτρεπτός και ο διάλογος και ο αντίλογος και ασφαλώς ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να εκφράζει τη σκέψη του, όπως ο ίδιος τη διαμορφώνει και την θεωρεί σωστή. Όταν όμως η κάθε κοινωνική τάξη «είναι στα πατώματα με αίματα», οφείλουμε να είμαστε αλληλέγγυοι.

Ο ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΙ είχε γράψει. «Ο άνθρωπος είναι σαν ένα κλάσμα. Αριθμητής είναι ο πραγματικός του εαυτός και παρονομαστής είναι η ιδέα που έχει για τον εαυτό του».  Ας είμαστε όλοι μας «αριθμητές», είναι καλύτερα...

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία