Παρασίτωση: Κοινωνική πληγή, γράφει ο Πασσιάς Δημήτριος

Η παρασίτωση εκτός από ιατρικός όρος είναι και κοινωνικό φαινόμενο. Προσδιορίζεται από το παράσιτο στην προκειμένη κοινωνικό παράσιτο κοινώς κόλακας. Αυτή η ασθένεια, η κοινωνική πληγή που τείνει να γίνει στην ελληνική κοινωνία μάστιγα δεν είναι σημερινό φαινόμενο αλλά γίνεται αναφορά σε πολλές ιστορικές πηγές, όπως από τον  φιλόσοφο της αρχαίας Ελλάδας Αντισθένη (444-336 π.χ) αλλά  και στο έργο του Λουκιανού (120-192 μ. Χ.) ο οποίος κάνει αναφορά στη σάτιρα του, περί παρασίτου.Ο κόλακας θα προσκολληθεί και θα ζήσει παρασιτικά σε αυτόν που διαθέτει πλούτο ή κατέχει εξουσία, είναι ένα τρόπος ζωής η παρασίτωση που πολλές φόρες είναι αναγκαία και  βολεύει την αμοιβαία συμβίωση και των δυο.

Ως ιχνεύμονας με την διαφορά αντί του βελονοειδή σωλήνα που έχει στο άκρο της κοιλιάς του, ο κόλακας φέρει γλώσσα μεγάλη για να την χειρίζεται με μεγάλη άνεση, τρέφεται και ζει  με το μυσαρό παρασιτισμό. Το παράδοξο είναι ότι ενώ θα περίμενε κανείς να ενεργεί και να εκμεταλλεύεται το θαμπό φως κατά τη διάρκεια εναλλαγής από μέρα σε νύχτα και το αντίστροφο (λυκόφως – λυκαυγές), εν αντιθέσει, αυτός ο τύπος ανθρώπου απροκάλυπτα με μεγάλη επιθυμία  και έφεση εξάγει την γλώτταν και πίπτουν τα σίελα του όταν εμφανιστεί κατάλληλος ξενιστής όπου θα ζήσει παρασιτικά με απώτερο σκοπό την αναρρίχησή του και την τοποθέτησή του σε διάφορους θώκους.

Αφού  λοιπόν επιλέξει τον κατάλληλο αφέντη - ξενιστή, αυτόν δηλαδή που θα τον φέρει όφελος, τότε αυθωρεί και παραχρήμα μεταμορφώνεται  σε γλοιώδη βάτραχο διατείνοντας την γλώσσα του  στο μέγιστο μήκος και με επαναληπτικές κινήσεις γλείφει με επαίνους, γιατί οι κόλακες γνωρίζουν καλά ότι η κολακεία είναι η δύναμη των μικρών και αδυνάτων και συνεχίζουν με αυξανόμενο ρυθμό να εκθειάζουν  μέχρι να αποκομίσουν τα προσδοκώμενα οφέλη, εξοβελίζοντας ει δυνατόν ακόμη και πρόσωπα του στενού τους κύκλου μη διστάζοντας να πατήσουν επί πτωμάτων γιατί ο σκοπός τους είναι ένας, το «ίδιον όφελος».

Κόλακες συναντά κανείς σε όλους τους χώρους  καθώς και σε όλες τις κοινωνικές ομάδες, ιδίως δε, στον πολιτικό χώρο ως αυλικούς, επειδή  εδώ το έδαφος προσφέρεται σε αυτούς, ως ευκόλως διοριζόμενοι σε δοτές θέσεις, αφού σε δεύτερη μοίρα  τίθενται τα  αξιοκρατικά κριτήρια και οι περγαμηνές.  Εικόνες τραγελαφικές που βλέπουμε  καθημερινά να ξετυλίγονται στα τηλεοπτικά παράθυρα και σε εκείνα τα πάνελ που λαμβάνουν χώρα βαθυστόχαστες αμπελοφιλοσοφίες. Πόσους οπορτουνιστές συναντά κανείς οι οποίοι υποστηρίζουν απόψεις ερειστικώς τις οποίες πριν λίγο καιρό τις απέρριπταν αλλά τώρα λυσσαλέα δίνουν μάχη εμφανιζόμενοι βασιλικότεροι του βασιλέως.

Όταν ένα κοινωνικό παράσιτο - κόλακας ζει και παρασιτεί σε ένα εργασιακό χώρο  σε βάρος άλλων, τότε το κακό είναι μικρό και πιθανόν δύναται να ελεγχθεί. Όταν όμως βρεθεί στο πολιτικό χώρο τότε μεγάλο το κακό και ίσως ολέθριο, γιατί ως ιδιοτελείς δημαγωγοί, με ιταμό ύφος, εκτοξεύοντας ιοβόλο λόγο για οιονδήποτε έχει αντίθετη άποψη με τον αφέντη του ή δεν συνάδει με τις απόψεις του θα συγκρούεται για το θεαθήναι για ίδιον όφελος ελπίζοντας να αποκομίσουν κάποια δοτή θέση από τον αφέντη – ξενιστή τους. Αυτοί λοιπόν οι ιδιοτελείς δημαγωγοί  και καιροσκόποι, αφού λάβουν δοτές θέσεις  εξουσίας θα επηρεάζουν και θα φέρονται μετά βδελυγμίας και αφοριστικά για κάθε κοινωνική ομάδα.

Ο Αντισθένης έγραψε: «Είναι προτιμότερο να βρεθεί κανένας ανάμεσα σε κόρακες, παρά σε κόλακες, γιατί οι πρώτοι καταστρέφουν το σώμα του πεθαμένου, ενώ οι δεύτεροι την ψυχή του ζωντανού».

Μην συγχύζεσθε, αυτός είναι ο νόμος της φύσης, είναι απαραίτητο για μερικούς η ύπαρξη των παρασίτων. Άλλωστε υπάρχουν και τα παρασιτοκτόνα και το καλύτερο  από αυτά είναι ο εντοπισμός, η  απομόνωση και η απαξίωση, ώστε να τεθούν στο περιθώριο.