ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΣΕ ΑΠΟΓΝΩΣΗ του Βασίλειου Γκαβαρδίνα

Αφορμή για αυτό το άρθρο μου στάθηκε το τραγικό γεγονός της αυτοκτονίας ενός συναδέλφου εξ’ αιτίας οικονομικών προβλημάτων. Είναι ένα τυχαίο περιστατικό; Έχει βαθύτερες προεκτάσεις;

Κάποιοι θα πουν ότι χτύπησε και την οικογένεια των στρατιωτικών η πραγματικότητα της οικονομικής κρίσης που πλήττει την ελληνική κοινωνία. Ως γνωστό είναι εκατοντάδες οι αυτοκτονίες συνανθρώπων μας λόγω της ανεργίας ή της απόγνωσης από το κλείσιμο προσωπικών επιχειρήσεων ή απλήρωτων δανείων κλπ. Όμως είναι λογικό ένας στρατιωτικός «δημόσιος υπάλληλος» με εξασφαλισμένο το αγαθό της εργασίας να φτάνει σε οικονομικό αδιέξοδο;

Για όσους δεν γνωρίζουν την καθημερινότητα και τις απαιτήσεις της ζωής ενός στρατιωτικού, το παραπάνω ερώτημα φαίνεται απόλυτα φυσιολογικό. Θα πρέπει λοιπόν να υπενθυμίσουμε ότι οι μισθοί των στρατιωτικών τόσο των εν ενεργεία όσο και των εν αποστρατεία έχουν υποστεί από την αρχή της κρίσης μια πτώση της τάξης του 46% ενώ αναμένεται και περεταίρω μείωση περίπου 8% σε μερικούς μήνες.

Από τα 1000 – 1100 ευρώ που είναι ο μέσος μισθός ενός οικογενειάρχη στρατιωτικού (με 20ετή προϋπηρεσία) θα πρέπει απαραίτητα να αφαιρεθούν τα 350 περίπου ευρώ του ενοικίου (πάγιο έξοδο για όλους) καθώς επίσης και αυτό των κοινοχρήστων και λογαριασμών κοινής ωφελείας. Υπολογισμένα λοιπόν τα  πάγια έξοδα στα 550 ευρώ το μήνα απομένει στην οικογένεια το ποσό των 500-550 ευρώ για να συντηρηθεί, να ντυθεί, να πληρώσει φροντιστήρια, και φυσικά να ανταποκριθεί στα φοιτητικά έξοδα κάποιου παιδιού. Προφανώς και αυτό είναι αδύνατο.

Μα θα πει κάποιος γιατί δεν εργάζονται και οι σύζυγοι των στρατιωτικών όπως όλες οι υπόλοιπες γυναίκες; Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή. Οι συνεχείς μεταθέσεις του συζύγου κάθε 1, 2 ή 3 χρόνια καθιστά την εργασία της συζύγου είτε σαν υπαλλήλου είτε σαν ιδιοκτήτρια μιας επιχείρησης, απαγορευτική. Και φυσικά δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε το γεγονός ότι τα μέρη στα οποία υπηρετεί ένα μεγάλο ποσοστό των στρατιωτικών είναι κατά κανόνα περιοχές με τεράστια ανεργία όπου οι κάτοικοί του φεύγουν για τα μεγάλα αστικά κέντρα. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι τα ποσοστά ανεργίας των συζύγων των στρατιωτικών αγγίζουν το ποσοστό του 100%.

Άρα το συμπέρασμα είναι ότι στη δύσκολη θέση που βρέθηκε ο συνάδελφός μας βρίσκονται όλοι οι στρατιωτικοί. Απλά καταφέρνουμε και επιβιώνουμε με την οικονομική στήριξη των δικών μας οικογενειών, των παππούδων δηλαδή. Αυτό όμως μέχρι πότε;

Η πολιτεία θα πρέπει να σκύψει πάνω στο λειτούργημά μας. Μέχρι στιγμής έπαιζε το ρόλο του Προκρούστη όπου βλέποντας μόνο αριθμούς έκοβε και έραβε για να ικανοποιηθούν οι επιταγές της τρόικας. Πίσω όμως από τους αριθμούς βρίσκονται άνθρωποι. Θα πρέπει λοιπόν κάποιοι να κατανοήσουν ότι το λειτούργημα του στρατιωτικού έχει κάποιες ιδιαιτερότητες που δεν συναντώνται στα άλλα επαγγέλματα. Άρα η πολιτική των περικοπών θα πρέπει να σταματήσει και να γίνει μια προσπάθεια εξορθολογισμού του μισθολογίου των ενόπλων δυνάμεων και των Σωμάτων ασφαλείας. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάνουμε στρατιωτικούς στο βωμό της απόγνωσης λόγω ανέχειας. Το τίμημα θα είναι βαρύτατο για όλο το ελληνικό έθνος.

Με την ελπίδα ότι κάποιοι θα λογικευτούν και θα καταλάβουν το λάθος τους έστω και τώρα, και χωρίς καμία διάθεση σύγκρουσης με κανέναν…..

Ανθλγος (ΑΠΖ)

Γκαβαρδίνας Βασίλειος

Υ.Γ. Όσο για τον λοχαγό που από προχθές πέρασε στην οικογένεια των αγγέλων, εύχομαι να είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, και όσο για τους οικείους του (γνωρίζοντας ότι κάποια χείλη δεν θα ξαναγελάσουν ποτέ πια) εύχομαι να είναι πάντα καλά να τον θυμούνται, και να βρουν το κουράγιο να ανταποκριθούν στα αυξημένα καθήκοντα που πλέον αναλαμβάνουν. Όσο για τη υπηρεσία μας είμαι βέβαιος ότι θα φροντίσει τόσο τη σύζυγο όσο και τα παιδιά του εκλιπόντος συναδέλφου.