ΟΙ ΑΝΩΤΑΤΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ, του Βασίλειου Γκαβαρδίνα, Ανθλγος (ΑΠΖ)

     Είναι το δεύτερο άρθρο που αναρτούμε του κ. Γκαβαρδίνα (το πρώτο φαίνεται εδώ και αφορούσε τους αποστράτους). Τα γραφόμενα έχουν μεγαλύτερη σημασία και αξία επειδή είναι άποψη που προέρχεται από κατώτερο αξιωματικό και δε μπορεί κανείς να πει ότι βλογάει τα γένια του. Και φυσικά είναι αλήθεια 100%.   

      Εδώ και πολλούς μήνες έχουμε γίνει μάρτυρες μιας πραγματικής επίθεσης που έχουν δεχτεί τα μισθολόγια των στρατιωτικών και των σωμάτων ασφαλείας. Μιας επίθεσης δυσανάλογα μεγαλύτερης σε σχέση με τους υπόλοιπους δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους και σε απόλυτους αριθμούς αλλά και από άποψης συνθηκών διαβίωσης. Οι περικοπές περίπου 50%, πραγματικά γονάτισαν την οικογένεια του στρατιωτικού, και με δεδομένο την μόνιμη ανεργία της συζύγου, και τη μόνιμη δαπάνη για ενοικίασης κατοικίας, έφεραν το αδιέξοδο. Αυτοί όμως που πραγματικά είδαν τις αποδοχές τους να παθαίνουν πραγματική καθίζηση ήταν οι ανώτατοι αξιωματικοί των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας. Και όταν λέμε ανώτατοι αξιωματικοί εννοούμε το βαθμό του Ταξιάρχου, του Υποστρατήγου, του Αντιστρατήγου και του Στρατηγού.

     Με αφορμή λοιπόν την τεράστια έκταση που πήρε η σύγκριση των αποδοχών του Αρχηγού Γ.Ε.ΕΘ.Α. με τον υπάλληλο της βουλής, που μεταφέρει το ποτήρι με το νερό των ομιλητών στο Ελληνικό κοινοβούλιο, ήρθε η στιγμή να ειπωθούν κάποιες αλήθειες για τους ανώτατους αξιωματικούς του στρατού μας, που διαχρονικά υπήρξαν οι αποδέκτες πλήθους αδίκων κατηγοριών για οτιδήποτε συνέβαινε στο στράτευμα, και συχνότατα αποτέλεσαν και τα εξιλαστήρια θύματα γεγονότων πολιτικοστρατιωτικών μιας και αποτελούσαν και αποτελούν πάντα τον εύκολο στόχο.

     Τι γνωρίζουμε όμως για τους ανωτάτους μας; Ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει ότι ένας στρατηγός έχει ανύπαρκτη προσωπική ζωή, και είναι φυσικό με τόσο φόρτο εργασίας που είναι αναγκασμένος να φέρει σε πέρας. Είναι αυτός που πρώτος θα μπει στο στρατηγείο το πρωί και τελευταίος θα φύγει το βράδυ. Δεν θα κοιτάξει ποτέ το ρολόι του να δει αν η ώρα είναι περασμένη. Είναι υποχρεωμένος όλη τη μέρα να μελετάει σενάρια άμυνας, επιθέσεως του σχηματισμού του, και φυσικά είναι επιφορτισμένος με την ευθύνη να έχει πάντα τις μονάδες του ετοιμοπόλεμες για να μπορέσουν να υλοποιήσουν αυτά τα σχέδια. Είναι υπεύθυνος για την ομαλή καθημερινή λειτουργία και εκπαίδευση των μονάδων του. Και πάνω απ’όλα έχει όλη την ευθύνη για οτιδήποτε συμβεί ακόμη και στις πιο απομακρυσμένες μονάδες του, τόσο στο έμψυχο όσο και στο άψυχο υλικό αυτών. Και όταν λέμε τη λέξη ευθύνη εννοούμε την ακριβή έννοια του όρου καθώς για οποιοδήποτε δυσάρεστο περιστατικό συμβεί σε οποιαδήποτε μονάδα ενός ανωτάτου αυτό σημαίνει το τέλος της στρατιωτικής του καριέρας, αλλά επιφέρει και ηθική διαπόμπευση του αξιωματικού καθώς και πειθαρχικές και ποινικές πολλές φορές κυρώσεις.

      Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν, ότι αν η δημόσια διοίκηση της χώρας μας λειτουργούσε έστω και κατά το ήμισυ όπως οι ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, σε θέματα διάχυσης ευθυνών στην ιεραρχία της για παραλείψεις η παρανομίες υφισταμένων, πραγματικά ίσως να ζούσαμε σε μία άλλη χώρα, ίσως και πιο προηγμένη από όλες τις δυτικοευρωπαϊκές.

      Οι ανώτατοι αξιωματικοί μας κουβαλούν παραδόσεις αιώνων που απαιτούν από αυτούς να είναι ηθικά, παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους υπόλοιπους στρατιωτικούς αλλά και για όλους τους υπόλοιπους πολίτες. Και πραγματικά είναι αποδεκτό από όλους τους Έλληνες ότι από τους χιλιάδες ανώτατους αξιωματικούς στην ιστορία μας, όλοι τήρησαν αυτή τη παράδοση που τους ήθελε υπόδειγμα ηθικής, σοβαρότητας, εργατικότητας, με υψηλό αίσθημα ευθύνης, και πάντα μπροστάρηδες σε όλους τους αγώνες του έθνους μας.

     Σε αυτούς λοιπόν τους ανθρώπους η πολιτεία με το ενιαίο μισθολόγιο των στρατιωτικών, το 1997, έδειξε ότι αναγνώρισε το έργο τους και πάνω απ’όλα τη θέση που αυτοί κατέχουν. Με μια αύξηση στις αποδοχές τους, τους διαχώρισε (δικαίως) από τους υπόλοιπους στρατιωτικούς και τους έδειξε ότι αναγνωρίζει τη τεράστια σημασία του έργου που αυτοί προσφέρουν. Αποδέχθηκε επίσης τη λογική ότι ένας ανώτατος δεν πρέπει να ασχολείται με τα προς το ζην, και τα βιοποριστικά προβλήματα, αλλά να αγωνίζεται νυχθημερόν για την άμυνα της χώρας.

     Όλα όμως ανατράπηκαν τα τελευταία δύο χρόνια ύστερα από τις συνεχείς περικοπές των εισοδημάτων των στρατιωτικών, και ειδικά των περικοπών  που εφαρμόστηκαν από 1 Ιανουαρίου 2013. Και φυσικά δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι το 2014 (ίσως και νωρίτερα) επίκειται αλλαγή του μισθολογίου των στρατιωτικών με περαιτέρω μειώσεις. Οι ανώτατοι λοιπόν είδαν και αυτοί με τη σειρά τους μειώσεις που ξεπέρασαν το 50%. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι μισθοί τους θα ξεκινούν από τα 1800 ευρώ και θα σταματούν κοντά στις 2000 ευρώ. Και για όσους βιαστούν να βγάλουν συμπεράσματα πρέπει να επισημάνω ότι μιλάμε για εργαζόμενους με 35 χρόνια υπηρεσίας τουλάχιστον, που έχουν πιάσει την κορυφή των χρονοεπιδομάτων, που συχνότατα διαβιούν μακριά από την οικογένειά τους και σίγουρα κάποιο τέκνο τους θα έχει εισαχθεί στη τριτοβάθμια εκπαίδευση. Άρα είναι υποχρεωμένοι να συντηρούν 3 κατοικίες, με αυτό το μισθό, καθώς η ανεργία της συζύγου τους θεωρείται δεδομένη.

     Είναι λογικό να αμείβεται τόσο χαμηλά ένας εργαζόμενος με τόσες πολλές ευθύνες; Υπάρχει άλλο προηγούμενο ιδιωτικής εταιρίας ή δημόσιου οργανισμού με χιλιάδες άτομα προσωπικό και υλικά αξίας πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, που να αμείβει τον διευθυντή της ή τον πρόεδρο της ή τον μάνατζερ της με τέτοιο ποσό; Προφανώς και όχι.

     Άρα λοιπόν θα πρέπει οι αποφασίζοντες να δουν από άλλο πρίσμα το μισθολόγιο των ανωτάτων αξιωματικών μας και να τους εντάξουν στην ίδια κατηγορία με τους ανώτατους δικαστικούς, τους γενικούς γραμματείς υπουργείων, τους διοικητές δημόσιων οργανισμών, τους υπουργούς και τους βουλευτές. 

     Αλήθεια πως θα αντιδρούσαμε όλοι μας αν το απόγευμα βλέπαμε τον διοικητή της μεραρχίας μας να εργάζεται σαν πωλητής σε ένα περίπτερο ή σαν σερβιτόρος σε ένα εστιατόριο; Δεν θα πρέπει οι άνθρωποι αυτοί να αντιμετωπίσουν προβλήματα επιβίωσης, θα ήταν καταστροφικό για όλο το στράτευμα και κατ επέκταση για το ελληνικό έθνος.

     Δεν πρέπει η ελληνική πολιτεία να αναγκάσει ανθρώπους που είναι ταγμένοι και γαλουχημένοι να ανήκουν ψυχή τε και σώματι στη υπηρεσία της πατρίδας, 24 ώρες το 24ωρο, να γίνουν απλοί υπάλληλοι. Είναι σαν να αναγκάσει το πρόεδρο του Αρείου πάγου, τον υπουργό, τον βουλευτή, να ασχολείται καθημερινά με το βιοποριστικό του πρόβλημα και όχι με τα υψηλής ευθύνης καθήκοντα που τους έχουν ανατεθεί.

     Οι ανώτατοί μας είναι θεσμοί……. Είναι το καμάρι του ελληνικού λαού… και οι εγγυητές της εύρυθμης λειτουργίας του στρατεύματος, δεν θα πρέπει κάποιοι να τους αναγκάσουν να αλλάξουν νοοτροπία και να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Όταν θα καταλάβουν το λάθος τους θα είναι πολύ αργά.