Εν ενεργεία Συνάδελφος γράφει για τους Αποστράτους "Όταν τα άλογα γερνούν, τα σκοτώνουν"

     Μέχρι σήμερα είχαμε συνηθίσει να διαβάζουμε επιστολές και ψηφίσματα Αποστράτων Αξιωματικών όπου μαζί με τα δικά τους αιτήματα για δικαιοσύνη να αναφέρονται με θέρμη στους εν ενεργεία Συναδέλφους τους. Για πρώτη φορά στο μακροσκελές πλην όμως εμπεριστατωμένο κείμενο που ακολουθεί, ένας εν ενεργεία Συνάδελφος μιλά για τους Αποστράτους τελειώνοντας μάλιστα με τη φράση "Με απεριόριστο σεβασμό και θαυμασμό στους απόστρατους συναδέλφους μας".

     Άλογο ή ίππος ή άτι, όπως διαβάζουμε στην εγκυκλοπαίδεια, χρησιμοποιήθηκε από την αρχαιότητα από τον άνθρωπο και συνέβαλε τα μέγιστα στην εξάπλωση του ανθρώπινου είδους. Ζώο πολύ αγαπητό από τους γλύπτες αλλά και τους ποιητές της αρχαιότητας όπου διαχρονικά το ύμνησαν. Και όμως σε αυτό το γνωστό για την περήφανη όψη του ζώο, η μοίρα του επιφυλάσσει ένα τραγικό τέλος, μιας και όταν γεράσει, και δεν μπορεί να προσφέρει άλλο έργο στον ιδιοκτήτη του, είτε εγκαταλείπεται νηστικό να πεθάνει είτε ακόμα χειρότερα εκτελείται. Γι’ αυτό λοιπόν έχει μείνει και η φράση «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν».

     Αφορμή αυτού του προλόγου είναι η απόλυτη αντιστοιχία της αντιμετώπισης που τυγχάνει αυτό το συμπαθέστατο τετράποδο με την τεράστια οικογένεια των στρατιωτικών. Όσο ο στρατιωτικός είναι στην ενέργεια, όλοι τον αντιμετωπίζουν σαν περήφανο άτι. Πολιτικοί, πολιτευτές, τοπικοί άρχοντες, και όλες οι αρχές του τόπου, τον θεωρούν ‘απαραίτητο’ σε κάθε γιορτή, τελετή, και εκδήλωση, μιλούν με λόγια πομπώδη γεμάτα θαυμασμό κάθε φορά που απευθύνονται σε ακροατήριο στρατιωτικών, και φυσικά δεν σταματούν στιγμή να αναγνωρίζουν το έργο του καθώς και τις πολύ δύσκολες συνθήκες εργασίας του λειτουργήματός τους. Όταν όμως ο ίδιος άνθρωπος αποστρατευτεί όλοι τον ξεχνούν, περνάει στην αφάνεια και εγκαταλείπεται να αντιμετωπίσει μόνος του τα  προβλήματα της καθημερινότητας.  Προβλήματα ιδιαίτερα αυξημένα για ένα στρατιωτικό μιας και οι μόνοι οικονομικοί του πόροι είναι αυτοί της σύνταξής του, οι οποία υπέστη πραγματική καθίζηση.

     Με αφορμή τις εκδηλώσεις αγανάκτησης αποστράτων συναδέλφων μας, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να ειπωθούν μερικές αλήθειες για τους λόγους και τις αιτίες που οδηγήθηκαν τόσο οι εν ενεργεία όσο και οι εν αποστρατεία  συνάδελφοί μας στην εξαθλίωση. Τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά και απαιτούν απαντήσεις.

     Γιατί οι μισθοί και συντάξεις των στρατιωτικών υπέστησαν τόσο μεγάλες μειώσεις; Ήταν αυτές οι μειώσεις αντίστοιχες με τις υπόλοιπες περικοπές των μισθολογίων του δημόσιου τομέα;

     Γιατί οι απόστρατοι συνάδελφοί μας πέρα από τις περικοπές που υπέστησαν όλες οι συντάξεις (5%, 10%, 15%, 20%....), υπέστησαν και επιπλέον μείωση από την αλλαγή προς το χειρότερο του μισθού του ανθυπολοχαγού των εν ενεργεία, καθώς και των συντελεστών του κάθε βαθμού.

     Γιατί κάποιοι που είχαν την ευθύνη διοίκησης των μετοχικών ταμείων, καθώς και οι προϊστάμενοι αυτών, επέτρεψαν για χρόνια την κακοδιαχείριση πού έφεραν τα μετοχικά ταμεία στο χείλος του γκρεμού, με αποτέλεσμα την δραστική μείωση του μερίσματος προς τους απόστρατους;

     Οι απαντήσεις νομίζω ότι είναι πάρα πολύ απλές και ο οποιοσδήποτε  λογικός άνθρωπος μπορεί να δώσει.

     Πριν από μερικούς μήνες φτιάχτηκε εξ’ αρχής το μισθολόγιο όλων των μισθοδοτούμενων από το δημόσιο, και ξεκινάω με το μισθολόγιο των εν ενεργεία στελεχών, μιας και αυτό έχει άμεση επίπτωση στις συντάξεις των αποστράτων. Ως γνωστό ο απόστρατος συνταξιοδοτείται ανάλογα με τον βαθμό της αποστρατείας του, και οποιαδήποτε αυξομείωση στο μισθό των εν ενεργεία στελεχών μεταβάλει και τη σύνταξή του.  Με το νέο μισθολόγιο λοιπόν οι πιο χαμηλά αμειβόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι, με στοιχεία του υπουργείου οικονομικών, υπέστησαν τις μεγαλύτερες μειώσεις (περίπου 50%) σε όλο το δημόσιο τομέα, που σημαίνει ότι και οι απόστρατοι πλήρωσαν το αντίστοιχο τίμημα.

     Αυτό βέβαια που είναι πραγματικά απίστευτο είναι ότι δεν εξαιρέθηκαν οι απόστρατοι από τις περικοπές 5%, 10%, 15%, 20% που κλήθηκαν να επωμισθούν όλοι οι συνταξιούχοι της χώρας μας. Πιστεύει κανείς ότι αυτό συνέβη από λάθος; Είναι δυνατόν το οικονομικό επιτελείο να υπέπεσε σε τέτοιο ατόπημα;

     Φυσικά δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε και τις επιπλέον φωτογραφικές περικοπές με ηλικιακά κριτήρια που υπόκεινται οι απόστρατοι συνάδελφοί μας, καθώς επίσης και την δραματική μείωση των μερισμάτων των μετοχικών μας ταμείων. Μερίσματα τα οποία είναι κυριολεκτικά στον αέρα, και κανείς δεν γνωρίζει αν υπάρχει δυνατότητα να επανέλθουν ποτέ στα επίπεδα πριν το 2010.

     Είναι λοιπόν καθολική η εντύπωση σε όλους τους απόστρατους ότι η πολιτεία τους γύρισε την πλάτη. Όχι τόσο για να επιδείξει για ακόμα μια φορά αδιαφορία γι’αυτούς, αλλά για να τους τιμωρήσει. Γιατί είναι τιμωρία να βλέπεις συνταξιούχους άλλων ταμείων, με πολύ λιγότερα ένσημα, με πολύ καλύτερες συνθήκες εργασίας, με πολύ καλύτερες συνθήκες ζωής, ξαφνικά να σε προσπερνούν. Και φυσικά δεν μιλάω για κάποια ειδικά ταμεία κάποιων ειδικών κατηγοριών υπαλλήλων, αλλά για ταμεία με εκατομμύρια ασφαλισμένων.

   Αλλά για να δούμε ποιοι αποτελούν τους απόστρατους που το κράτος τόσο άδικα προσπάθησε και κατάφερε να εξαθλιώσει.

     Οι απόστρατοί μας δεν είναι αυτοί που συμμετείχαν σε πολέμους όπως ο ελληνοιταλικός, ο ελληνογερμανικός ή αυτός της Κορέας; Αυτοί δεν ήταν που πολέμησαν στην Κύπρο κατά την εισβολή του Αττίλα και έζησαν από κοντά την εθνική καταστροφή της διχοτόμησης του νησιού μας;  Αυτοί δεν στάθηκαν στις επάλξεις στις ελληνοτουρκικές κρίσεις του 1987 (σισμίκ) και του 1996 (Ίμια), όπου πραγματικά διέθεσαν χιλιάδες εργατοώρες (απλήρωτες) για να θωρακίσουν την άμυνα της χώρας.

     Αυτοί δεν υπόκεινται τόσα χρόνια σε δεκάδες περιορισμούς στη προσωπική και κοινωνική τους ζωή εξ’αιτίας της ιδιότητάς τους. Αλήθεια γνωρίζει κανείς ότι υπαξιωματικοί ήταν αναγκασμένοι να διαμένουν μέσα στο στρατόπεδο μέχρι την ηλικία των 27 ετών; Ότι απαγορευόταν σε στρατιωτικό να νυμφευτεί μέχρι αυτή τη ηλικία, και όταν κατάφερνε να αποκτήσει δικαίωμα γάμου θα έπρεπε να ελέγξει πρώτα η υπηρεσία την οικογένεια της νύφης αν είχε ‘περίεργο’ παρελθόν ή αν η οικονομική της κατάσταση  ήταν καλή; Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου στρατιωτικοί έγραψαν στα ονόματα των γυναικών τους τα σπίτια τους για να καταφέρουν να πάρουν άδεια από την υπηρεσία να νυμφευτούν.

     Οι απόστρατοί μας δεν ήταν αυτοί που εργάστηκαν (στα 35 χρόνια που παρέμειναν στο στράτευμα) πάνω από άλλα τόσα χρόνια σε απλήρωτα οχτάωρα σαν αποτέλεσμα των υπηρεσιών, των ασκήσεων, των νυχτερινών, των εκπαιδεύσεων, των επιφυλακών κλπ. Αλήθεια γνωρίζει κανείς ότι συνάδελφοι διέμεναν χρόνια ολόκληρα σαν αρχιφύλακες σε φυλάκια χωρίς καθόλου προσωπική ζωή βλέποντας τις οικογένειές τους μόνο τα σαββατοκύριακα; Γνωρίζει κανείς ότι τις περιόδους των κρίσεων συνάδελφοι μεταφέρονταν μακριά από τον τόπο κατοικίας τους για μήνες ολόκληρους;

     Οι απόστρατοί μας δεν ήταν αυτοί που μάθαιναν τις γεννήσεις των παιδιών τους από το τηλέφωνο μιας και η υπηρεσία έβαζε το καθήκον και τις δραστηριότητες της μονάδας πάνω από την οικογένεια;

     Απόστρατοι δεν ήταν αυτοί που εργάστηκαν σε ένα σκληρό περιβάλλον εργασίας με συνεχείς μετακινήσεις κάθε ένα, δύο ή τρία χρόνια, με μοναδικά έπιπλα ένα κρεβάτι, δύο καρέκλες και ένα πετρογκάζ;

      Απόστρατοι δεν αναγκάστηκαν να πληρώνουν μια ζωή ενοίκιο δίνοντας πραγματικά μία ολόκληρη περιουσία σε ιδιοκτήτες ακινήτων για να εξασφαλίσουν κατοικία, την οποία ήταν υποχρεωμένο το κράτος να τους προσφέρει; Και το αποτέλεσμα σε πολλούς από αυτούς ήταν, όταν βγήκαν στη σύνταξη να συνεχίσουν να παραμένουν στο ενοίκιο, αφού κάποιοι άλλοι πλούτισαν στις πλάτες τους.

     Απόστρατοι δεν ήταν αυτοί που αναγκάζονταν από την υπηρεσία να διαμένουν στα χωριά πλησίον των στρατοπέδων, ακόμα κι αν αυτά τα χωριά δεν παρείχαν καμία ευκολία ή διασκέδαση. Ενώ οι τοπικοί άρχοντες πολλές φορές έπαιζαν το ρόλο του παιδονόμου, όπου παρακολουθούσαν και κατέγραφαν τις πινακίδες των οχημάτων των στελεχών που έφευγαν από το χωριό και την επόμενη μέρα έδιναν αναφορά στο διοικητή της μονάδας ή του σχηματισμού, με προφανή σκοπό να κρατούν τα στελέχη στο χωριό τους και να καρπώνονται έτσι μόνο αυτοί το μισθό τους.

     Απόστρατοι δεν ήταν αυτοί που ανάγκασαν την σύζυγό τους σε μόνιμη ανεργία εξαιτίας των μετακινήσεών τους; Άρα χωρίς  δεύτερο μισθό και σύνταξη. Είναι αυτό δίκαιο για τις γυναίκες που επέλεξαν να κάνουν οικογένεια με στρατιωτικό;

     Απόστρατοι δεν ήταν αυτοί όπου στα πιο τρυφερά χρόνια της ηλικίας τους εισήλθαν σε μία στρατιωτική σχολή όπου για χάρη της πειθαρχίας και της σκληραγώγησης υπόκεινται καθημερινά σε ξυλοδαρμούς, καψόνια, εξευτελισμούς, πράγματα αδιανόητα για τους υπόλοιπους 18χρονους  φίλους τους που συνέχιζαν την ξενοιασιά της μαθητικής ή φοιτητικής ζωής; Και αργότερα οι 20χρονοι ή 22χρονοι στρατιωτικοί αναλάμβαναν τις ευθύνες ολόκληρων διμοιριών, συγχρόνως τάσσονταν επικεφαλής οικονομικών πόστων όπου διαχειρίζονταν εκατομμύρια χωρίς να διανοηθούν ούτε ένα λεπτό να οικειοποιηθούν ούτε μια δραχμή. Ενώ ακολουθούσαν το πολύ σκληρό πρόγραμμα της μονάδας με είσοδο στις 6΄00 και έξοδο πολλές φορές το βράδυ. Και όλα αυτά εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την οικογένεια, χωρίς να έχεις έναν άνθρωπο να σου πει μια κουβέντα, να σε στηρίξει, να πεις τα προβλήματά σου, να κάνεις τα παράπονά σου.

     Αυτοί είναι οι σημερινοί απόστρατοι, και αυτά μερικά μόνο από τα βάσανα που πέρασαν όλα τα χρόνια. Και σήμερα το ελληνικό κράτος τολμάει να τους τοποθετεί (από οικονομικής πλευράς) πιο κάτω από όλους τους καρεκλοκένταυρους που όλα τους τα χρόνια δούλευαν ωράριο 7΄00-3’00 μέσα στο air condition το καλοκαίρι και στο καλοριφέρ το χειμώνα. Όλους αυτούς που μετά τη λήξη του ωραρίου τους, κλείδωναν την υπηρεσία τους και την ξανάνοιγαν στην επόμενη εργάσιμη, όποτε ήταν αυτή. Το ελληνικό κράτος τα τελευταία 30 χρόνια δείχνει τα πραγματικά του αισθήματα για τους στρατιωτικούς, εν ενεργεία και εν αποστρατεία. Και αυτό το αίσθημα δεν είναι άλλο από το μίσος. Η ελληνική πολιτεία μισεί τον στρατιωτικό γι’αυτό σιγά σιγά τη δεκαετία του 1990 έκοψε τα όποια προνόμια του, και  πρώτα με το ασφαλιστικό του 2010 και έπειτα με το μισθολογικό- συνταξιοδοτικό κατάντησε το λειτούργημα μας αγγαρεία και τους μισθούς μας, φιλοδώρημα. Δεν έχει μείνει πια τίποτα να υπερασπιστούμε εκτός από τη στολή μας και δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση αν στο τέλος μας υποχρεώσουν να εργαζόμαστε με τζιν.

     Και όσο για τους απόστρατους…… τώρα πια επιτελέσατε το έργο σας, προσφέρατε στη πατρίδα όσο μπορούσατε, τώρα όπως είπα και στο πρόλογο δεν προσφέρετε τίποτα, άρα μάλλον θα πρέπει να έχετε την τύχη των γερασμένων αλόγων. Αυτή είναι η μοίρα που σας επιφυλάσσει η ελληνική πολιτεία. Αλλά να θυμάστε μόνο ένα πράγμα…. Στα μάτια των εν ενεργεία συναδέλφων σας, όπως και ολόκληρου του ελληνικού λαού πάντα είσασταν, είστε, και θα είστε ΉΡΩΕΣ.

       Με απεριόριστο σεβασμό και θαυμασμό στους απόστρατους συναδέλφους μας.

Γκαβαρδίνας Βασίλειος

     Ανθλγος (ΑΠΖ)